Check-in Project

 

Photo Coach Melanie E. Rijkers is volgend jaar 25 jaar zelfstandig ondernemer in fotografie en coaching. Tijd voor een terugblik!

In deze aflevering de tijdloze portretten voor Stichting Pluspunt Rotterdam, Expertisecentrum voor senioren en participatie, gemaakt voor het project Check-in i.s.m. Liesbeth Van Well. 

Het is zo bijzonder om de verhalen te horen van zowel grootouders als hun kleinkinderen. Tijdens een fotosessie worden vaak hele persoonlijke details gedeeld. Hoe gaaf om ook de  andere kant van het verhaal te mogen horen.

Op de foto grootouders met hun kleinkind, waarbij de traditie en cultuur van grootouders is meegenomen in de foto. 

Verhalen

Het project bestaat uit de 'Kunstbus' waarin de (levens)verhalen van vier grootouders zijn verbeeld in 3D kunstwerken en de op video opgenomen interviews worden geprojecteerd. De door Melanie gemaakte foto's sierden de buitenkant van de (oude BBA) bus en de flyers, posters en nog veel meer.

De Check-in bus gaat langs scholen en bejaardentehuizen, waardoor jong en oud met elkaar in verbinding komt op creatieve en laagdrempelige wijze.

Pluspunt Rotterdam: De Check-In bus is een stadsbus die is omgebouwd tot bioscoop en tentoonstellingsruimte. Hierin worden filmpjes vertoond waarin we kennismaken met vier ouderen die zijn geboren in een niet Westers land maar die al geruime tijd in Nederland wonen. Deze ‘nieuwe Nederlanders’ praten met een jonge bloedverwant over vroeger (cultureel erfgoed) en nu (integratie).

Check-in een (levens)reis langs kunst en culturen:   

PDF van de flyer:

© 2007-2009

#MeRy15 Retrospective 2016.10 (1)

Retrospective MeRy Fotografie. Melanie E. Rijkers is 15 jaar beeldmaker en fotograaf in 2011. In 2007 komt fotograaf Hans van Nunen erbij en is het vanaf dan fotostudio Artstudio23. In 2014 richtten ze samen Stichting Puur Zien op. 

Verbinding

Botanisch Breda en anders kijken

Minuscule tuintjes 

Na het succes van de fotowandelingen voor Gastvrij Breda (zoek via #BredaZien de resultaten op Instagram) willen we Breda op nog veel meer manieren 'anders' gaan bekijken. Wanneer je met andere ogen naar je omgeving kijkt, er werkelijk voor openstaat, maak je er verbinding mee.

Puur Zien doe je met al je zintuigen, het is puur zijn: wandelen en zonder oordeel het mooie in alledaagse dingen zien. Helaas hebben we door de Corona uitbraak de eerste 'andere' (nieuw type) wandeling de Botanisch Breda Photo Walk, moeten verplaatsen naar een later tijdstip.

Tijdens deze fotowandeling gaan we op zoek naar minuscuul groen in de stad. Door de bijzondere details van het landschap in de stad te zien zoals het prachtige lichtgroene mos op een muur, voel je je meer verbonden, minder alleen, meer heel. Alles wat je nodig hebt, bevindt zich recht voor je neus.

De verbinding van Puur Zien zit 'm in het verbinden met de plek om je heen. 

Dit kan in binnenshuis, in je tuin of in de natuur. Door je werkelijk open te stellen voor wat er onder je voeten, boven je hoofd en alles daar tussenin bevindt, verbind je je met het hier en nu. Nu we met het social distancing thuis moeten blijven, is Puur Zien een gezonde activiteit die je in je eentje kunt doen en waar je energie van krijgt.

Het verbinden met de natuur, de plek om je heen, zorgt er ook voor dat je je minder eenzaam voelt.

Botanisch Breda: neem je smartphone mee op een korte wandeling en probeer alle bijzondere, haast minuscule tuintjes op stenen muurtjes te fotograferen. Ben je met meerdere personen, hou dan 1,5 meter afstand tussen jullie beiden aan.

'Door anders te kijken ga je de mooiste dingen zien'

Hopelijk kunnen we deze bijzondere wandeling in de nabije toekomst alsnog leiden en tonen we je ons mooie Breda met de focus op de details om ons heen.

Compositie in groen

Eyespiration Photo Walk Breda, 2019

© PuurZien.nl

Thuis werken met kinderen

Expositie #MeRy15

Pim (9) rent door de ruimte en wil overal mee helpen. Mees (12) loopt rond met zijn iPod en maakt foto's en filmpjes. Ondertussen proberen mijn man en ik de foto's op de juiste plek op te hangen en de Stadsgalerij in te richten voor 15 jaar MeRy fotografie.

De hele tijd vragen de kinderen ook aandacht, ik kan me maar moeilijk concentreren. Dit is ook niet iets wat we dagelijks doen, een kunstexpositie inrichten. Het is herfstvakantie en de kinderen vinden het allemaal bar interessant.

Ben blij wanneer ze weer met mijn man mee naar huis gaan zodat ik in alle rust de foto's kan inlijsten en op de juiste plek kan hangen. Heb hier vijftien jaar naar toe gewerkt, wil met trots terug kunnen kijken op mijn werk als zelfstandig fotograaf.

Balans. Soms is deze ver te zoeken

Sinds ik met mijn diploma 'Bachelor in Arts' (BA) van de academie kwam is het leven één grote zoektocht naar balans. Net van de academie zijn het de zorgen dat ik niet autonoom genoeg ben, ook commercieel werk maak, iets wat not done is op de kunstacademie.

Daarna word ik in 1999 voor de eerste keer moeder, en is mijn leven sindsdien een constante zoektocht naar de balans tussen werk en gezin.

Mees en Pim, 2011 bij de  #MeRy15 expositie

Toch zijn mijn kinderen mijn alles. En mijn werk. Niets zo mooi als die ene foto kunnen maken. Niets zo mooi als mijn kinderen zien opgroeien.

Inmiddels zijn we tien jaar verder, is het maart 2020 en heeft de coronacrisis er wereldwijd al flink ingehakt. Mensen schrijven ofwel lyrisch over thuiswerken (geen kinderen), of vinden thuiswerken (met kinderen) de hel.

Zelf delen mijn man en ik kids & werk vanaf het begin 50-50, om en om ieder 20 uur in de zaak en 20 uur thuis. Natuurlijk werken we als ondernemer veel meer dan 20 uur, die uren maken we 's avonds en in het weekend. Als trouwfotograaf en docent van de fotocursus zijn we veel buiten kantooruren aan het werk.

Wanneer je doet wat je leuk vindt, maken lange dagen niet uit

Voor ons is het heel normaal dat de kinderen om je heen hangen, spelen, of er gewoon zijn. Eerlijk gezegd verlang ik totaal niet terug naar de tijd van de 'verzorging', omdat daar werk en huishouden soms akelig in de knel kwamen. Met de babyfoon erbij een intakegesprek in de aanpandige studio doen bijvoorbeeld, moet er niet meer aan denken!

Sinds 2010 zijn we dan ook gevestigd in een bedrijfsverzamelgebouw.

Natuurlijk zijn ze weleens vervelend, maar over het algemeen kunnen we heel goed thuis en op pad zijn met de jongens, inmiddels bijna 18 en 21 jaar oud. De tijd vliegt. Herinneringen, van 'ssst, jongens stil, mama is aan de telefoon!' wanneer ik gebeld wordt, tot de zandvoeten op de vloer die ik twee keer per dag kan stofzuigen, naast mijn werk thuis.

Computer in de woonkamer, nou, dat wordt wel weer wat doen als ze in bed liggen. Het geluk van eigen baas zijn is dat ik niets MOET (nouja, bijna niets) en mijn eigen dagindeling maak. Door altijd sober te leven, met een oog op flexibiliteit en met omdenken hebben we het maar mooi gered als cultureel ondernemer.

Oudste toon zijn gemaakte foto's aan bezoeker van de expo

Jongste is ons logo, poseert bij raam van de expositielocatie

In 2007 samen begonnen met onze fotostudio, in 2008...crisis. Met creativiteit en anders denken (anders kijken) ontzettend veel mooie dingen mogen maken. Trash The Dress, Redheaddays, PUUR. Trotse tienermoeders.

Ben ik 2011 nog heel veel bezig met de split werk/gezin, anno 2020 merk ik dat ik veel meer naar binnen kijk en dingen onderneem die ik zelf leuk vind. Begonnen aan twee studies, en sinds 2011 veel (alleen) op reis geweest.

2020 Begon voortvarend en lijkt nu knarsend en piepend tot een vroegtijdig einde te komen. Omdat ik altijd in de balans werk/gezin heb gezeten, heb ik geen nomadisch bestaan als travel writer of fotojournalist op kunnen bouwen. Mijn werk hangt niet naast dat van Anton Corbijn in een museum. Toch heb ik veel mooie projecten kunnen realiseren, waarvan een aantal in de expositie #MeRy15 te zien waren.

Kinderen en thuiswerken, ik snap dat het met jonge kinderen 'hel' is. Het gaat gewoon niet. Echt niet. Je zult met ze op pad moeten, en nadat ze in bed liggen kun je pas zelf aan het werk. In deze weken moet je ze zelfs lesgeven, begeleiden in hun schoollessen maken.
Hou vol. Er komt een moment dat ze weer naar de BSO en/of school gaan!

Zelf heb ik sinds deze expositie in 2011 steeds meer 'eigen tijd'. Sinds de jongste naar de middelbare gaat niet meer om 15:00 thuis hoeven te zijn, is hemels. Het scheelt enorm in stress, het haasten, het wegbrengen (ze fietsen zelf overal heen). Het gedoe. Nu ben ik dankbaar:

Vrijheid!

© Melanie E. Rijkers
www.PuurZien.nl


Beste lezer,

ook wij, fotografen en ondernemers van Artstudio23, weten niet wat het gaat doen deze 'roaring twenties' van de 21e eeuw. We hopen dat iedereen zonder al te veel kleerscheuren volgend jaar om deze tijd met een opgelucht gevoel terug kan kijken op deze nare periode. 

Geschrokken van zoveel 'slecht nieuws', hopen we dat iedereen veilig en vriendelijk blijft, vooral ook naar jezelf. Maak het jezelf niet zo moeilijk, go with the flow en focus op het goede.

Liefs, Melanie & Hans

BLACK FRIDAY 50%

KUNST KOPEN MET KORTING

Sla je slag op mijn kunstwebsite Exto.

Alle PUUR. Trotse tienermoeders portretten op canvas (60x90 of 90x140) zijn nu te koop met 50% korting. 

90x140 cm op canvas, nu €444 per stuk!

Focus op het goede: PUUR. Trotse moeders project. Deze foto's waren (o.a.) te zien in de expositie in De Melkweg in Amsterdam, 2009. Aanbieding geldig tot maandag 2 december 2019.

Melanie E. Rijkers

www.PuurZien.nl 

Het stroomt sinds 2012

2011-12 ... Einde der tijden?

Sinds 2011, het jaar waarin ik 40 werd, word ik me bewust van een continue verandering. De verandering vooral in mijzelf. Ik stop met het verven van mijn haar, accepteer mijn lijf. Mijn omgeving gaat zijn eigen gang, ook het aangekondigde einde der tijden in 2012 laat de wereld niet stoppen.

Tejakula Beach, Bali Eyespiration - Puur Zien 2013

Vandaag lees ik wederom over de Thirteen Indigenous Grandmothers. Deze Wijze Raad van Grootmoeders ontstond in 2004, wanneer dertien inheemse grootmoeders uit alle hoeken van de wereld samen komen in New York. Ze besluiten een verbinding aan te gaan, als reactie op een profetie van hun voorouders.

Ze delen hun zorgen om Moeder Aarde, hun visioenen en healings zijn de basis voor de oproep tot verandering om onze Aarde te redden. Hun spirituele reis is in diverse documentaires vastgelegd, waarbij ze velen fascineren met hun visie.

Zelf ga ik in 2013 voor het eerst in de spirituele modus op mijn eerste reis naar Bali. Ik volg een groepje dames op retraite met mijn camera, een 'Women's Gathering', o.l.v. Mynoo - Maryel - Blackbyrn & Gina Lazenby. Deze twee bijzondere dames ontmoet ik in 2011 tijdens een WIN event in LA.

Vrouwelijke Energie

In LA maak ik tijdens de meerdaagse Global Women's Summit voor het eerst kennis met de bijzondere energie die een groep vrouwen kan opwekken, kan delen, kan geven. Wanneer je de foto's bekijkt Zie je dat er iets gebeurd, dat er iets moois gaande is.Tijdens reizen die volgen, met name de spirituele cruises, leer ik over de Oermoeders, dat we allemaal sjamaan zijn en dat het einde der tijden in 2012 'slechts' een shift is in onze (en de aarde's) energie. 

We zijn in 2012 naar een hogere frequentie over gegaan en deze transitie is o.a. te merken aan de kinderen die geboren worden vanaf 2005-2010: heldere zielen met een paars aura. Dit is de nieuwe generatie die niet gereïncarneerd is en daarom 100% puur op de wereld komt.

Deze kinderen worden vaak gediagnosticeerd met ADHD of autisme. Ik leer dat zij ons simpelweg niet begrijpen, en wij hen ook niet. Het zijn sterrenkinderen, en komen uit het universum. Goh. Heb ik zelf ook zo'n kind? Of is onze zoon simpelweg een HSP - hoogsensitief persoon - net als ik.

Voor allebei is wat te zeggen. Ik blijf leren, sta open voor verandering. Tijdens mijn spirituele cruises, met name de eerste naar Alaska in 2015, raak ik als nooit tevoren onder de indruk van onze van oorsprong zo logische verbinding met de natuur. Of het universum, wat jij wilt. 

Het seminar volgen op zee is een fijne bezigheid. De sprekers uit Peru en andere plekken in Zuid-Amerika zijn puur en wat ze vertellen raakt me. Beter niet mediteren 'enkel om het mediteren' en meer van dit soort logische adviezen. De mix spiritualiteit en op cruise vakantie zijn is een bijzondere.

Het op het water Zijn. Was ik vooraf nog bang om misselijk te worden (aanname - in je hoofd zitten), op de boot - sorry op het schip ;) - heb ik mezelf gedwongen te voelen waar ik was: De lichte schommeling voelt als het wiegen op moederschoot.

Met mijn ogen, oren en andere zintuigen verbind ik mijzelf met de plek waar ik ben.

Alaska Zien ... pure magie ... © PuurZien.nl 

Puur Zien

Wakker worden met bovenstaande uitzichten, wandelen aan dek om 05:00 uur 's ochtends wanneer het alweer even licht is ... de Verbinding met de wereld en het water raakt me, meer dan al het andere. Op Bali kreeg ik al door dat ik 'Water' was. Mijn sterrenbeeld (kreeft) is een waterteken.

Aan dek met Meadow Linn als enige de walvissen Zien, terwijl we over het water staren met onze camera in de aanslag. Meadow, evenals haar moeder Denise, maken diepe indruk op me. Veel sprekers zijn grootheden in Amerika, en op het schip super benaderbaar. Het duizelt me regelmatig, zoveel interessante lezingen. Wat begon in 2011 als spontane uitnodiging van Ingun Bol (Female Wave of Change) voor het event in LA, ontpopt zich in de jaren daarna als een zoektocht naar (mijn) puur zijn.

Het is niet de vraag wie of wat ben ik, het is de zoektocht naar Hoe kan ik (in het Moment) Zijn?

Ingun vraagt 'is mindfulness niets voor jou', waar ik op dat moment niets mee kan. Pas jaren later, wanneer nicht Marjoleine terecht opmerkt: 'eerst ben je heel breed gegaan, nu komt alles bij elkaar in een trechter' wordt het één. 

Verwondering

Het brede zoeken verwart me, en is nodig om terug te kunnen naar de basis van mijn bestaan. Ik Zie de wereld Puur. Als kind doen wij dit allemaal. Ook na het overlijden van mijn moeder in 1991 toen ik nog een tiener was, blijf ik het mooie van de wereld Zien.

Ik Zie mijn moeder. In het moois van de wereld. Het was echtgenoot Hans die tijdens een fietstocht kort na haar overlijden zei 'Daar, dat witte boompje tussen alle donkere, dat is jouw moeder'. Onbewust wijst hij me de weg. Ik Zie ook mijn vader (2017). Door te beseffen dat zij mij zijn, en ik hen, ben ik nooit alleen.

Mindfulness met fotografie, jezelf verwonderen. De plek waar je Bent Zien met een frisse blik, zonder oordeel, zonder labelen. Ik lees over miksang contemplatieve fotografie, het boeddhisme en Alan Watts' boeken vertellen me alles over zen. De geschiedenis van het boeddhisme, Confucius en Taoisme, ik absorbeer het allemaal. Ik drink het, ik lees het, ik Ben het.

De Weg.
De Weg van Het Water. De Weg : Dao (Tao).

Op Instagram verander ik mijn naam in Eyespiration_Dao. - Puur Zien in het Engels, gecombineerd met Dao: De Weg (van het Water).


Sinds 2011-12 Ben ik (De Weg).

© PuurZien.nl 

Engels: Eyespiration.com 

Levensloopstress

Vanochtend hoorde ik voor het eerst de term 'Levensloopstress'. Wanneer je door een moeilijke fase met je partner gaat, mantelzorger bent of door financiële problemen stress ervaart.

Mijn ouders Ad Rijkers en Toos van Bon

Ruim 80 procent van de mensen heeft in de afgelopen vijf jaar met levensloopstress te maken gehad. Bijna twee derde verzuimt vanwege deze stress.

Verwondert kijk ik op, 'levensloopstress'? Wat een mooie naam voor in mijn ogen iets heel normaals: fases van ongelukkige gevoelens en omstandigheden die iedereen kunnen treffen tijdens het leven. Het leven spaart niemand.

Dit leerde ik al tijdens mijn project 'n Kind 'n Huis 'n Auto waarvoor ik na 20 jaar terugging naar mijn klasgenootjes van de basisschool om ze te portretteren. Elk huis heeft zijn kruis, de negatieve gedachten die ik nog had voor de (toen) vervelende klasgenootjes verdwenen als sneeuw voor de zon.

Zelf ben ik, naar wat later bleek, altijd jonge mantelzorger geweest. Mijn moeder werd al jong twee keer getroffen door kanker, genas en was voor de derde en laatste keer aan de beurt toen ik een tiener was. In ons huis was het vanzelfsprekend dat we meehielpen met het huishouden. 

Het is anno 2019 een taboe te zeggen dat je thuisblijft vanwege moeilijkheden in de privésfeer. Mijn vader, beroepsmilitair op vliegbasis Volkel, kreeg van zijn werkgever alle ruimte. Al sinds we jong waren kookte ook hij, deed de boodschappen en reed hij mam honderden keren naar het AVL.

'Och wat sneu, een man alleen' zei men, wanneer hij achter de kinderwagen liep.

Voor pa was dit allesbehalve sneu, hij deed simpelweg wat hij moest doen: doorgaan met leven. Het leven. Ik heb hem nooit horen klagen, hoe zwaar het ook voor hem moet zijn geweest. Hij was er, hij deed het, met liefde. 

Voor ons.

De vakantie waarop mam merkte dat ze geen lucht genoeg had om op de berg op te komen

Pa was altijd en eeuwig de lolbroek. Hij maakte iedereen graag aan het lachen. Kon samen met mam en hun vele vrienden genieten van het leven. Een wijntje/biertje, een avondje kaarten of simpelweg hun huisje mooi maken met voor ons een zandbak of heel groot opblaaszwembad in de tuin.

De foto's van hun eerste en laatste vakantie in het buitenland zijn me erg dierbaar. Ze gingen met buurtgenoten op vakantie naar Oostenrijk, wandelen en genieten van de bergen. Mam merkte dat ze de berg niet goed op kon, lucht tekort had. Eenmaal thuis kwam de diagnose al snel: longvlieskanker. 

De foto's bekijken werkt therapeutisch, is voor mij therapie. De gelukkige gezichten zien, samen. 

Jeetje wat houd ik van deze twee mensen. Ik koester alle herinneringen en mis ze elke dag. Toch ervaar ik vooral vreugde in het leven  i.p.v. verdriet. Door er zelf te mogen zijn, zelf op reis te kunnen, te kunnen wandelen en genieten van de wereld.

De wereld is zo mooi. Mijn eigen gezin groot mogen brengen. In het vrije Nederland mogen leven. 

Levensloopstress is onderdeel van het leven. Je zult door diepe dalen moeten om ook de hoogtepunten te kunnen ervaren. Ik vraag mij af: durven we nog wel te lijden? 

Ontstaat stress omdat we niet durven toegeven dat we lijden, pijn ervaren?

Haar laatste winter: de Libelle lezen in de tuin, verzorgt door pa "want frisse lucht is goed voor je"

Ik lees dat stress ook vaak ontstaat wanneer je geen 'nee' kunt zeggen. Of zeg je te weinig 'ja' tegen de dingen die je zelf leuk vind om te doen? Laat je je leven leiden door negativiteit, zorgen en ellende? 

Mijn moeder's moeder, oma Dina, heeft van kleins af aan een zwaar leven gehad. Even zo vaak zei ze: "Ik kan zo genieten van de kleinkinderen, die houden me jong". Oma had de focus op het goede.

Het jonge mantelzorger zijn heb ik nooit ervaren als iets negatiefs. Wat dat betreft valt de appel niet ver van de boom: je gaat door en accepteert wat er op je pad komt. Door de mooie dingen te zien, te erkennen, worden de lelijke dingen dragelijker.

Vitaliteit op de werkvloer

Stress kun je verlichten door te focussen op het goede. Met onze stichting Puur Zien hebben we een methode ontwikkeld waarbij PhotoTherapy, mindfulness en fotografie gecombineerd worden. Met een fotowandeling ben je in beweging, dit helpt een depressie of burn-out te overwinnen.

Levensloopstress accepteren begint bij oprechte interesse van de leidinggevende. Door de erkennen dat de stress er is, dat de werknemer lijdt, is er al meteen verlichting. Het ondraaglijke wordt zo draaglijker gemaakt. Aan werknemers de taak niets op te kroppen. 

Op Twitter bedankte iemand me n.a.v. mijn reactie op een bericht over het verdriet wat een andere Twitteraar elke ochtend voelde na het ontwaken; het verdriet om het gemis van haar overleden broer. 'Ik laat het inderdaad niet toe en zit er vervolgens de hele dag mee'. 

Een verdrietige gedachte toelaten - ook op het werk - lucht op

Mijn advies

• De gedachte toe te laten, te erkennen, en even zo liefdevol 'on hold' te zetten door naar iets moois te kijken of aan iets moois wat je deed met of iets moois van de overledene te denken.

• De rest van de dag ben je een 'betere' werknemer, zonder jezelf tekort te doen en je (verdrietige) gedachte te ontkennen. 

• Wanneer je stress ervaart door problemen met het thuisfront: laat het toe, erken wat er speelt.

Mijn zus Anouk en ik, ca. 1979

Dit geldt natuurlijk ook voor stress op de werkvloer. Dat is echter weer leesvoer voor mijn volgende blog :) Samen met Vitaal Breda gaat onze stichting Puur Zien van Breda de vitaalste stad van Nederland maken in 2025, zorgen we voor meer vitaliteit op de werkvloer.

Mijn filosofie
Ik hou heel erg van in het nu zijn. In het moment zijn klinkt als iets uit de mindfulness. Het is echter precies wat ik als fotograaf de hele dag door doe: in het moment zijn. Met de nadruk op zijn. Puur Zien (de focus op het goede) zorgt voor een blijvend veranderde mindset. 
Zijn. Zien. Zen. Zonder zweverig te zijn.

© Melanie E. Rijkers

www.PuurZien.nl