donderdag 15 oktober 2015

Sprookjesboekwinkel in Palma de Mallorca

Mijn man Hans en ik struinen op een zonnige augustusochtend door de straatjes van Palma stad, de hoofdstad van het Spaanse eiland Mallorca. De Middeleeuws aandoende straatjes zijn zeer fotogeniek en we blijven dan ook foto's maken. De kinderen wilden niet mee en kozen voor het zwembad, hierdoor was er des te meer tijd om overal rustig rond te kijken in ons eigen tempo.

Iedereen herkent het vast wel, dat wanneer je met een fotografie liefhebber op stap gaat, je om de haverklap stil staat omdat deze een mooie foto ziet en wil maken. Jammer genoeg ziet niet iedereen dit als iets moois, we hebben altijd maar haast en willen door, door, door, ook op vakantie. Maar niet vandaag. Beiden zijn we fotograaf en we weten dat we los van elkaar veel plaatjes zullen schieten en ach, wat maakt het uit, het is tenslotte vakantie. We hoeven nergens heen, lopen onze neus achterna.

Per toeval kijk ik een winkeltje binnen wat we passeren, en loop terug. Wat een berg! Boeken! Boeken. En nog eens boeken. Niet te geloven wat een plaatje.
Vanuit de straat zie je dit.. wat een leuk winkeltje!
Ik was er haast aan voorbij gelopen...
We stappen binnen in een sprookjeswereld van boeken, snuisterijen en kunstobjecten. We zien echter geen winkelier. Voorzichtig lopen we verder, want als je niet oppast gooi je iets om. Overal staan spullen, kunstobjecten, liggen stapels boeken en hangt er van alles aan de muur. Een bonte verzameling. We lopen de smalle gangetjes door, en weten niet zo goed of we nu hard of zacht moeten praten. Er zal toch wel iemand bij deze winkel horen? '4 Floors of English books' stond er op het bordje bij de deur herinner ik me, en we roepen "Hello!" om kenbaar te maken dat we in de winkel staan.

Opeens staat er een imposante man voor ons, die in onvervalst plat Engels roept "Welcome! Welcome to my shop! How may I help you?" Waar komt hij nou weer vandaan? Later begrijpen we dat de winkel inderdaad tot in de kelder doorloopt, en je elkaar gemakkelijk over het hoofd ziet als je door de winkel loopt. Overal nisjes, kieren, openingen en... boeken. Hij stelt zich voor als Rodney Browne, en zegt een beetje verongelijkt als blijkt dat we Nederlands zijn, "Sorry, not many Dutch books." en wijst ons vervolgens op de mogelijkheid om deze op te zoeken, mochten we geïnteresseerd zijn? 

We wimpelen zijn hulp af en vragen of we zelf rond mogen kijken en dat mag, "It's too bloody hot to move anyway" horen we Rodney nog zeggen en we kijken elkaar aan. Zo. Vier verdiepingen speurtocht door een boekwinkel, doen of niet doen? Maar we zijn niet echt op zoek naar een boek, en we kijken vooral. Wat is er een hoop te zien in dit winkeltje. Zo klein als het van buiten leek, zo groot is de inhoud in m3. 
Tientallen zitplaatsen om op je gemak door boeken te neuzen in deze boekwinkel
Zou er een systeem in zitten? Wij konden het niet ontdekken
Ik blijf maar foto's maken en Hans zegt, ik loop even naar beneden, want 'in de kelder was ook nog veel te zien' aldus Rodney. Ik ben nog niet klaar met foto's maken van alle leuke details, als Hans weer boven komt met de mededeling "Mel, beneden is niks, veel te benauwd en muf". 

Ik zie hier en daar een oude portable airco staan, maar geen van allen werken. Ook ik daal de trappen af om toch een kijkje te nemen, en de muffe oude boekengeur trekt meteen in mijn neus. Poeh, wat een muffe lucht. Ik zie ook geen ramen meer en bedenk me ineens 'als alle muren nu instorten lig ik onder duizenden boeken begraven op Mallorca'... nee, de kelder is niets voor mij en ik ga weer naar boven. Ondertussen is er een vrouw binnen gekomen die met Rodney op zoek gaat naar een boek, beneden. In de kelder. Ik heb het warm en voel me stoffig. Maar nog steeds vind ik om elk hoekje weer een nieuwe foto. 

4 verdiepingen Engelse boeken in deze Spaans/Engelse boekhandel
Naast boeken ook veel kunst en andere rariteiten en verzameldingen
Om elke hoek weer een nieuwe lading boeken
Rodney Browne zegt nee tegen Harry Potter
No bloody Harry Potter!
Daarna wil Rodney duidelijk zijn verhaal aan ons kwijt, dat de jeugd niet meer leest tegenwoordig en dat hij nooit jongeren in zijn winkel ziet. En zeg vooral niet dat het lijkt alsof je een Harry Potter film bent binnen gestapt, want no way, no bloody Harry Potter in zijn winkel! Al het andere ja, maar géén Harry Potter. Nooit! Ik zei maar niet dat J.K. Rowling honderden, zo niet duizenden jongeren en kinderen aan het lezen heeft gekregen...

Rodhey leeft wat dat betreft echt in zijn winkeltje, in de verleden tijd. Ik vond er een verzameling oorlogsuniformen, foto ansichtkaarten, maar ook elpee's en andere rariteiten. Toch heb ook ik niks gekocht. We hebben al teveel, teveel spullen, teveel alles. Ik neem mee mijn herinneringen aan dit winkeltje en hoop er nog ooit eens terug te komen voor een heus interview. Al kwam ik wel dit stuk uit 2012 tegen, van een plaatselijke schrijfster. 

Tegen ons vertelde Rodney dat hij al jaren op Mallorca woonde, wij dachten dat hij zei vanwege zijn dochter. Misschien is die wel getrouwd met een Spanjaard, wie weet. Maar dankzij zijn inzet heeft Palma stad er een leuke toeristische attractie bij, beter bekend als de Palma Fine Books shop.
Rodney Browne, August 2015
Welcome to my shop, zegt Mr. Rodney Browne

Bali workshop Sudaji, dag 1

Laatste dag op dit prachtige eiland, starend over de zee op Sanur Beach
Terugkijkend naar een intensieve 10 dagen Bali, staar ik tijdens mijn laatste dag op dit prachtige eiland over de zee naar het oneindige. Ik loop over het Sanur strand, het is warm, maar (nog) niet heel zonnig. Vanochtend tijdens de zonsopgang waren de wolken een feest om te zien, donker, dreigend, maar ook veelbelovend. Is dit mijn toekomst? Met donderwolken op mijn pad het licht volgen? Ik denk terug aan de eerste zonsopgang en besluit: nee. Immers die eerste ochtend kwam de zon op als een perfect rode bal, en weerspiegelde bij laag water zo overweldigend mooi in de zee. De natuur is voor mij nooit meer een angstaanjagende voorbode, hoe donker de wolken ook zijn.

Ik denk verder terug, aan de 2,5 dag dat ik met door drie scholen speciaal geselecteerde multimedia studenten door de rijstvelden banjerde. Wat een feest! En wat een leuke mensen zijn Balinezen toch. Zo bescheiden, dat het weer niet goed voor ze is. Bij aankomst in Omunity hadden de studenten een 'Welcome Melanie' gemaakt met bloemen, zo bijzonder. En na onze eerste zonsondergang wandeling door de rijstvelden rond Sudaji namen de studenten afscheid met vol eerbetoon voor mij. Voor mij! Wie ben ik nu helemaal??
Maar het was inderdaad een feest om met ze door de rijstvelden te lopen. Ik probeerde hen duidelijk te maken dat wanneer zij fotograferen en bloggen enz. ze als ware ambassadeurs van Bali zijn. Helaas was niet elke student het Engels even machtig, op z'n Indonesisch zijn zij Duta Bali. Zo leuk om de gretigheid van de studenten te zien, ze willen zo graag leren maar er zijn haast geen middelen.

Ik probeerde hen duidelijk te maken dat naast een geijkt beeld van een zonsondergang, ze ook verder moeten kijken naar details, meer Miksang denkend. Zij, als Hindu's, hebben vast meer gevoel voor Miksang was mijn redenatie. Maar het blijven jongeren en op mijn vraag 'wat doe je normaal op je vrije zondag?' werd vooral geantwoord dat ze gameden, tv keken en naar het strand gingen met vrienden. Nou, morgen gaan we dus de hele dag ZIEN was mijn antwoord ;) maar dat vonden ze helemaal niet erg.

Op zaterdag hield ik het, na een lange rit van bijna 3 uur door de bergen, na twee uur workshop voor gezien. Meer tijd (en daglicht) was er gewoon niet. Het was een feest weer in Omunity te zijn en om met de groep door de rijstvelden te lopen. Zondag en maandag gingen we o.a. naar de watervallen en een traditioneel huwelijk. Maar daarover meer de volgende keer.
Start of the workshop, instructions
De zon onder zien gaan terwijl je door de rijstvelden loopt... magisch..!
Maar leg de nadruk ook eens op detail en lijnenspel - foto genomen vanaf hetzelfde standpunt
Rice fields of Sudaji area by sunset
Iets wat een 'lelijk' restant lijkt (de rijst is geoogst) kan door een juiste compositie een hele mooie foto opleveren.
'Postcard pictures kunnen altijd nog!' was een van mijn lessen deze avond. De achtergelaten stok met plastic zak, die gebruikt wordt om vogels mee weg te jagen die de rijst op willen eten, is in dit geval een mooie omlijsting voor de ondergaande zon.
Zo hadden de studenten het nog niet bekeken. Ze komen uit Singaradja, en dat is toch wel een echte stad, en door de rijstvelden liepen ook zij niet vaak. Zo leerden we allemaal wat! Ik probeerde hen te laten inzien dat wat zij heel normaal vinden, wij als niet-Indonesiër, heel bijzonder vinden. Dat ze het alledaagse niet moesten schuwen en zich vooral niet moesten verkijken op het verlangen naar het Westen te willen of de spullen uit het Westen te willen.

'In het Westen zijn we allemaal depressief' zei ik, want we willen alles hebben, en als we dan alles hebben, zijn we weer bang het kwijt te raken. Ik hoop dat die boodschap ook een beetje doorkwam. Ik snap het wel, als je 16 bent wil je rijk en beroemd worden, het liefst in Amerika. Maar wat een armoede! De echte rijkdom ligt voor hun voeten, in hun stad, dorp en natuur. Ik vroeg een Balinese gids eens wat hij nou deed als hij vakantie had, en hij zei dat hij dan naar de bergmeren ging. Of naar zee. Tja, als je al in Bali woont... waarom dan verder weg willen dan Bali?
My group of students and me

Warm welcome made by my students, Namaste <3

woensdag 8 juli 2015

Spirit of Alaska

Photo walk and mindfulness photography workshop with smartphone

Ik heb mijn ogen gesloten en beweeg zachtjes mee op de deining van het schip. Met een klein groepje deelnemers luister ik naar een bijzonder man, Mallku, een Peruaan uit de Andes. We zitten in een halve cirkel om hem heen in de relaxte fauteuils van de Hollywood Odyssey bar, op het bovenste dek van het schip. Vraag Mallku niet van welke stam hij is, want hij is zoals hij zelf zegt 'van het Andes gebergte uit Peru' en hoort niet bij één bepaalde stam. 'En', stelt hij, 

'zijn we niet allemaal afstammelingen van dezelfde oerouders?'


Ik ben op reis met de Jewel of the Seas, een immens cruise schip wat in de zomerperiode van Seattle naar Alaska vaart. Spirit of Alaska is de titel van de spirituele cruise die ik maak, met een vol programma van lezingen en workshops, inclusief yoga en 'UFO watch' op het nachtelijke dek. Natuurlijk is er ook tijd om het prachtige land en de inwoners van Alaska te ontdekken. Er zijn meerdere de stops aan wal; Juneau en Skagway in Alaska en de stad Victoria in Canada. Het varen door de Inside Passage waarbij de South Saywer gletsjer heel dicht genaderd wordt, is voor mij echt het absolute hoogtepunt. Verschillende sprekers hebben het over onze unieke situatie, het mediteren terwijl je over het water reist, met een oneindige horizon en alle elementen om je heen.


Het moment dat je beseft dat je een bent met de aarde, de natuur, het universum

Je voelt je klein en nietig maar toch ook weer niet, als je de gletsjer steeds dichterbij ziet komen. Het water ligt vol brokken typisch blauw gletsjer ijs, en als ik me bedenk dat dit duizenden jaar oude water zich nu zal vermengen met het water waarover wij varen, word ik blij. Een gigantisch gerommel kondigt aan dat er een groot stuk van de gletsjer in zee gaat vallen en, bam! Een schok gaat door de menigte die op het dek naar dit prachtige schouwspel staat te kijken. Zó indrukwekkend, zo mooi, en zo sereen. Zelfs te midden van alle toeschouwers lukt het me een te worden met wat ik zie. De zeehonden met jonkies op de ijsschotsen, de zon die na een volkomen bewolkte ochtend doorbreekt precies op het moment dat we stil voor de gletsjer komen te liggen...hemels. Vanaf nu nooit meer bang voor wat er komen gaat. Het moment dat je beseft dat je een bent met de aarde, de natuur, het universum...
Jewel of the Seas - Royal Caribbean Alaska cruise © Artstudio23.com
Ik hoor Mallku vertellen over hoe je toestemming vraagt aan de elementen, zoals de bergen en de oceaan. Hij blaast vier keer op zijn schelp om de energie uit alle windrichtingen naar ons te halen en eindigt bij het centrum, het eigen ik, in je hart en vooral buikstreek. Een vreemde sensatie word ik gewaar, het kriebelt in mijn buik alsof ik verliefd ben. Wanneer hij verder gaat met zijn ritueel en naast samba-achtige ballen ook nog een fluitje gebruikt wat klinkt als een havik, voel ik telkens tintelingen in mijn achterhoofd, net onder de huid.

Later las ik dat dit typische waarnemingen zijn die je ervaart in een meditatieve staat. De wetenschappelijke term is ASMR (Autonomous Sensory Meridian Response) een soort van kippenvel-achtige sensatie. Of zoals men het in Amerika ook wel noemt: een braingasm - een brein-orgasme. Je bereikt dit door te mediteren en nee, lichamelijk klaarkomen is hier niet mee te vergelijken. Een lichamelijk orgasme wordt ook wel de kleine dood genoemd, je 'sterft' even als je klaarkomt, je bent totaal van de wereld. Ik ervaar bij mijn ASMR ervaring dat je je juist heel erg verbonden voelt met de wereld, met alles en iedereen, met moeder aarde en het universum. Het is de verdieping in jezelf. Jezelf kunnen zien, zodat je de grote vraag: 'Wie ben ik?' zelf kunt beantwoorden.

Blij zijn met jezelf, trots er te mogen zijn en deel uit te mogen maken van deze wereld. Niet bang voor het smeltende water, bedenk dat de natuur al miljoenen jaren het water smelt en bevriest, en dat global warming er al was ver voordat er auto's en fabrieken waren. Door dit oude ijs te vermengen met ons zeewater voelt het voor mij als de cirkel rond maken, en zoals meerdere sprekers stellen: we bevinden ons in een nieuwe tijd. De tijd van ik, maar ook de tijd van alle individuen samen. Verbonden, allen met een, en een met allen.


"We zijn allemaal sjamaan"


Na het reinigingsritueel, vertelt Mallku over het sjamanisme, over zijn volk en hoe de sjamaan (saman; helper en heler) tot iets banaals gereduceerd lijkt te zijn. Vroeger had een sjamaan de kennis en kunde om zijn gemeenschap te helpen, waarbij hij gebruik maakte van de elementen uit de natuur. Een sjamaan was een helper, geen medicijnman, het helen was slechts een klein onderdeel van het takenpakket van een sjamaan. Zijn voornaamste rol was te zorgen dat het goed ging met zijn gemeenschap, de mensen helpen te gedijen en dit deed hij door een te worden met de plek en de mensen. We zijn allemaal sjamanen, zegt Mallku. Help elkaar te gedijen, help een ander zich goed te voelen zonder eigenbelang, zo wordt de wereld weer een stukje mooier. Ik hou meteen van die man. Geen showtje opvoeren voor de toeristen, maar fijne verdieping delen met de congresgangers, heerlijk! 

Ik kijk intussen door mijn oogharen naar het aanwezige publiek. Veel dames van middelbare leeftijd, een enkele man en een paar jonge vrouwen. We mediteren in een bar, compleet met podium waar 's avonds iemand staat te zingen naast een pianist. Als de sessie is afgelopen stroomt het 'gewone' publiek de ruimte binnen, zich totaal niet bewust van wat wij net hebben gedaan.

Mediteren met je ogen open


Ik krijg bevestiging op bevestiging. Hoor de Mexicaan don Jose Ruiz in zijn intro de voorgaande avond al zeggen: mediteer met je ogen open. Wauw... dat is wat ik doe, wat ik probeer te delen. Daar word ik gelukkig van, mooie dingen zien (en delen). Tijdens het varen langs die prachtige gletsjer, maar ook bij alle zonsopgangen en zonsondergangen die ik zie aan boord van het schip, prijs ik me de gelukkigste vrouw ter wereld. Dat ik hier mag zijn en dit alles mag aanschouwen... Dit in het moment zijn genereert veel positieve energie. Ik voel grote dankbaarheid jegens het universum en blijf maar foto's maken. 

Maar net zo vaak maak ik alleen een 'mind picture', sla ik het beeld wat ik zie op in mijn hoofd, samen met de geluiden, de geuren. Op deze manier vul ik mijn ziel met de schoonheid van de natuur, en zijn we (samen).
Jewel of the Seas - Royal Caribbean Alaska cruise © Artstudio23.com

Jewel of the Seas - Royal Caribbean Alaska cruise © Artstudio23.com
Het is achteraf best een bizarre ervaring, praten over sjamanisme, mediteren en tot jezelf komen op een over-the-top cruise schip compleet met mini-golfbaan, basketball court, zwembaden etc. Maar misschien is dit juíst de plek om te mediteren, zoals je ook in de drukke stad, of op een lelijk industrieterrein mooie dingen kunt zien, als je er maar open voor staat en je oordeel achterwege laat. De moderne wereld is zo gek nog niet!

Sinds 2011 kun je dit soort spirituele cruises boeken, destijds gestart vanwege het eindigen van de Maya kalender in 2012. 

Meer over Mallku.
Meer over AMSR in DWDD.
Jewel of the Seas - Royal Caribbean Alaska cruise © Artstudio23.com
Jewel of the Seas - Royal Caribbean Alaska cruise © Artstudio23.com
Jewel of the Seas - Royal Caribbean Alaska cruise © Artstudio23.com
Selfie op het top-deck, zonsopgang in Alaska, 3:30 in de ochtend ... Namaste
2019: Inmiddels leid ik inspiratiereizen over de hele wereld. Dit kan een cruise zijn, of een retraite-achtige ontdekkingsreis naar Bali. Ook een weekendje Parijs, Zeeland of Texel is mogelijk. We kijken samen met de Puur Zien methode naar alles om ons heen.

Je hoeft niet te fotograferen, het mag uiteraard wel, dit kan met camera of smartphone. Je verbinden met het Nu, op praktische en spirituele wijze zonder zweverig te zijn, dat is Puur Zien.

Puur Zien is de makkelijke mindfulness fotografie (wandel)methode die ik de afgelopen jaren ontwikkeld en uitgeprobeerd heb, met zeer goede resultaten. Via Artstudio23 kun je deze maandelijks volgen, of je boekt een 1-op-1 traject, als masterclass of inspiratiereis.



© Melanie E. Rijkers


donderdag 9 april 2015

Ontmoeting met ongerept Bali

Bamboe huisjes met twee kamers met elk een eigen badkamer - Sudaji, Bali

OMunity

'Ik kan niet wachten om deze mooie beelden met iedereen te delen!' denk ik, terwijl ik in slaap probeer te vallen op het tweepersoonsbed, onder de klamboe. Een ventilator staat zachtjes aan, maar echt nodig heb ik hem niet. De belevenissen van de dag laat ik passeren in mijn hoofd. Achterop de scooter zittend gingen we de huisjes en de mensen in de dorpen langs, bezocht ik in alle vroegte de drukke lokale markt, en klommen mijn gids en geestelijk leider ZanZan en ik de berg op naar de watervallen van Sekumpul. Samen met de boer die ons trots de rijstoogst liet zien, en echte cocosmelk, zó uit de noot serveerde.

Ik lig in mijn bamboe huisje op het terrein van Omunity Resort, te luisteren. Het is erg stil en toch ook weer niet. Je hoort de honden in de wijde omgeving blaffen, die zie je ook veel lopen overdag. Alles loopt los rond, zo ook de vele kippen en hun kuikentjes. Vers vlees, jazeker. Op de lokale markt dan ook enkel een aanbod van vers vlees en verse groenten en kruiden. Wil je biologisch eten? Dan is ben je in landelijke Bali, Sudaji op zijn plek.

Hier in dit ongerepte stukje landelijk Bali groeit de lekkerste rijst van het eiland. 


De drie vers gemaakte maaltijden die ik geserveerd krijg in het Omunity 'resort' zijn ongelooflijk lekker en uitgebreid. Zelfs als je niet van rijst houdt ga je hier overstag. En het is waar; op een ontbijt van rijst, groente en vlees hou je het erg lang uit. Niks geen hongergevoel om 10.00 uur (je staat vaak al om 05.30 uur op) en ik táál niet naar een van mijn grootste 'verslavingen': een stuk (pure) chocolade. Misschien moet ik hier maar gaan wonen. Ik drink alleen maar 'red wood tea', echt een superlekkere organische thee, verfrissend en dorstlessend.

Het is dan ook elke dag tropisch warm, en ik merk dat ik blij ben met een wolk voor de zon. Het zwembad van Omunity is overigens gevuld met bronwater, wat vlakbij uit de bergen komt. Veel tijd om te badderen heb en wil ik niet, ik trek er liever op uit. Zo laat ZanZan me in een dorp vlakbij het nieuwe gemeenschappelijke zwembad in aanbouw zien. Er wordt hard gewerkt om een zwembad te bouwen bij de bronnen, waar men zich nu vaak wast bij gebrek aan luxe badkamer. Dit zwembad is straks ook toegankelijk voor de lokale bevolking, perfect!

ZanZan bij de watervallen


Resort, of toch niet?

Omunity is geen resort zoals de vele anderen, maar een beleving. Oprichter, gids en geestelijk leider ZanZan en zijn vrouw Putu zijn 'Love in action' en dat is wat het is. Eenvoudige bamboe kamers (per twee in een huisje) maar met eigen toilet en douche. Het vers bereide eten wordt met liefde gemaakt en overal om je heen is de tropische natuur te vinden. Het dorp zelf leer je waarderen na een paar wandelingen, en ja, het is even wennen als Westerling, het buitenleven. In onze ogen wellicht armoedig, maar wat een rijkdom, wat een liefde. Laat je oordeel los en je tilt jezelf naar een hoger niveau, zonder oordeel te zijn is het beste wat een Westers mens kan overkomen.

De mensen hebben "niks" en tóch hebben ze alles. Hier is niemand depressief, hooguit moe van een dag hard werken op het land. De boer die ons de watervallen liet zien, en ook zijn vrouw, sjouwt met grote zakken rijst, die men dan vanuit een coöperatie op komt halen op de verzamelplek. Ik hoop zó dat de man een goede prijs krijgt voor zijn rijst. Ik zal er de volgende keer eens naar vragen, hoe dit hier op Bali precies in zijn werk gaat. De reputatie van deze kwaliteitsrijst is ver buiten Bali bekend.

Bali is sowieso niet te vergelijken met de rest van Indonesië, het is een eiland waar men bloemen in het haar draagt en de Hindoe godsdienst aanhangt. (en niet de islam zoals in het overgrote deel van Indonesië) Elke dag offeren de vrouwen 5 keer een speciaal gemaakte 'offering', vaak door de oude vrouwen gemaakt. Heb je zelf geen tijd om een offerande te maken, dan koop je ze bij een van de stalletjes. In deze offerandes zitten bloemen, sigaretten, etenswaren en andere giften voor de goden. Het offeren gebeurt volgens een ritueel en altijd met sarong en sjaal om het middel.

Het is toch echt tijd om te gaan slapen, morgen om 05:30 uur weer op. Wat overigens geen straf is in het mooie Bali! Betoverend, als je de juiste plekken (en stilte) maar weet te vinden. Als je je aanpast aan het Balinese ritme, de natuur en de schoonheid... kom je geheel tot rust, word je rein en super zen. Je hoeft niet te mediteren, de natuur doet dit voor jou. Gewoon (er) zijn is genoeg.

Melanie E. Rijkers

Zin om ongerept Bali te ontmoeten? Van 1 tot 7 oktober organiseert Antonetta Fernandes (Londen, Engeland) samen met mij een 'Weg naar je hart' retraite en fotografie reis.. Maximaal 8 deelnemers, vol = vol! Zijn, Zien, Zen.