 |
| Expositie #MeRy15 |
Pim (9) rent door de ruimte en wil overal mee helpen. Mees (12) loopt rond met zijn iPod en maakt foto's en filmpjes. Ondertussen proberen mijn man en ik de foto's op de juiste plek op te hangen en de Stadsgalerij in te richten voor
15 jaar MeRy fotografie.
De hele tijd vragen de kinderen ook aandacht, ik kan me maar moeilijk concentreren. Dit is ook niet iets wat we dagelijks doen, een
kunstexpositie inrichten. Het is herfstvakantie en de kinderen vinden het allemaal bar interessant.
Ben blij wanneer ze weer met mijn man mee naar huis gaan zodat ik in alle rust de foto's kan inlijsten en op de juiste plek kan hangen. Heb hier vijftien jaar naar toe gewerkt, wil met trots terug kunnen kijken op mijn werk als zelfstandig fotograaf.
Balans. Soms is deze ver te zoeken
Sinds ik met mijn diploma 'Bachelor in Arts' (BA) van de academie kwam is het leven één grote zoektocht naar balans. Net van de academie zijn het de zorgen dat ik niet autonoom genoeg ben, ook commercieel werk maak, iets wat not done is op de kunstacademie.
Daarna word ik in 1999 voor de eerste keer moeder, en is mijn leven sindsdien een constante zoektocht naar de balans tussen werk en gezin.
 |
| Mees en Pim, 2011 bij de #MeRy15 expositie |
Toch zijn mijn kinderen mijn alles. En mijn werk. Niets zo mooi als die ene foto kunnen maken. Niets zo mooi als mijn kinderen zien opgroeien.
Inmiddels zijn we tien jaar verder, is het maart 2020 en heeft de coronacrisis er wereldwijd al flink ingehakt. Mensen schrijven ofwel lyrisch over thuiswerken (geen kinderen), of vinden
thuiswerken (met kinderen) de hel.
Zelf delen mijn man en ik kids & werk vanaf het begin 50-50, om en om ieder 20 uur
in de zaak en 20 uur thuis. Natuurlijk werken we als ondernemer veel meer dan 20 uur, die uren maken we 's avonds en in het weekend. Als
trouwfotograaf en docent van de
fotocursus zijn we veel buiten kantooruren aan het werk.
Wanneer je doet wat je leuk vindt, maken lange dagen niet uit
Voor ons is het heel normaal dat de kinderen om je heen hangen, spelen, of er gewoon zijn. Eerlijk gezegd verlang ik totaal niet terug naar de tijd van de 'verzorging', omdat daar werk en huishouden soms akelig in de knel kwamen. Met de babyfoon erbij een intakegesprek in de aanpandige studio doen bijvoorbeeld, moet er niet meer aan denken!
Sinds 2010 zijn we dan ook gevestigd in een bedrijfsverzamelgebouw.
Natuurlijk zijn ze weleens vervelend, maar over het algemeen kunnen we heel goed thuis en op pad zijn met de jongens, inmiddels bijna 18 en 21 jaar oud. De tijd vliegt. Herinneringen, van 'ssst, jongens stil, mama is aan de telefoon!' wanneer ik gebeld wordt, tot de zandvoeten op de vloer die ik twee keer per dag kan stofzuigen, naast mijn werk thuis.
Computer in de woonkamer, nou, dat wordt wel weer wat doen als ze in bed liggen. Het geluk van eigen baas zijn is dat ik niets MOET (nouja, bijna niets) en mijn eigen dagindeling maak. Door altijd sober te leven, met een oog op flexibiliteit en met omdenken hebben we het maar mooi gered als cultureel ondernemer.
 |
| Oudste toon zijn gemaakte foto's aan bezoeker van de expo |
 |
| Jongste is ons logo, poseert bij raam van de expositielocatie |
In 2007 samen begonnen met onze fotostudio, in 2008...crisis. Met creativiteit en anders denken (anders kijken) ontzettend veel mooie dingen mogen maken.
Trash The Dress, Redheaddays, PUUR. Trotse tienermoeders.
Ben ik 2011 nog heel veel bezig met de split werk/gezin, anno 2020 merk ik dat ik veel meer naar binnen kijk en dingen onderneem die ik zelf leuk vind. Begonnen aan twee studies, en
sinds 2011 veel (alleen) op reis geweest.
2020 Begon voortvarend en lijkt nu knarsend en piepend tot een vroegtijdig einde te komen. Omdat ik altijd in de balans werk/gezin heb gezeten, heb ik geen nomadisch bestaan als travel writer of fotojournalist op kunnen bouwen. Mijn werk hangt niet naast dat van Anton Corbijn in een museum. Toch heb ik veel
mooie projecten kunnen realiseren, waarvan een aantal in de expositie #MeRy15 te zien waren.
Kinderen en thuiswerken, ik snap dat het met jonge kinderen 'hel' is. Het gaat gewoon niet. Echt niet. Je zult met ze op pad moeten, en nadat ze in bed liggen kun je pas zelf aan het werk. In deze weken moet je ze zelfs lesgeven, begeleiden in hun schoollessen maken.
Hou vol. Er komt een moment dat ze weer naar de BSO en/of school gaan!
Zelf heb ik sinds deze
expositie in 2011 steeds meer 'eigen tijd'. Sinds de jongste naar de middelbare gaat niet meer om 15:00 thuis hoeven te zijn, is hemels. Het scheelt enorm in
stress, het haasten, het wegbrengen (ze fietsen zelf overal heen). Het gedoe. Nu ben ik dankbaar:
Vrijheid!
© Melanie E. Rijkers
www.PuurZien.nl
Beste lezer,
ook wij, fotografen en ondernemers van Artstudio23, weten niet wat het gaat doen deze 'roaring twenties' van de 21e eeuw. We hopen dat iedereen zonder al te veel kleerscheuren volgend jaar om deze tijd met een opgelucht gevoel terug kan kijken op deze nare periode.
Geschrokken van zoveel 'slecht nieuws', hopen we dat iedereen veilig en vriendelijk blijft, vooral ook naar jezelf. Maak het jezelf niet zo moeilijk, go with the flow en focus op het goede.
Liefs, Melanie & Hans
