#MeRy15 Retrospective 2016.10 (1)

Retrospective MeRy Fotografie. Melanie E. Rijkers is 15 jaar beeldmaker en fotograaf in 2011. In 2007 komt fotograaf Hans van Nunen erbij en is het vanaf dan fotostudio Artstudio23. In 2014 richtten ze samen Stichting Puur Zien op. 

Schoolfotografen opleiden in landelijk Bali

In Sudaji, Sekumpul en Lemukih (Bali, Indonesië) ontmoette ik een groot deel van de 650 schoolkinderen van dit district. Deze kinderen hebben het niet slecht, hun scholen zijn zéér functioneel. Maar daar is meteen alles ook mee gezegd.

Geen overvloed aan speelgoed en schrijf- en andere leermiddelen in de lokalen, gewoon alles simpel. Het is wat het is. Ik dacht meteen: hier zijn er vast geen kinderen met ADHD... hier spelen de kinderen nog met 'niks', klimmen in bomen, doen aan het ouderwetse tollen, hakken hout met scherpe messen/bijlen en fietsen op de smalle straten zonder stoep.

Uiteraard is er hier en daar een tv of een gameboy te vinden, maar voor het overige...geen computers, internet of andere zaken, laat staan een smartphone!

~ Ook viel het mij op dat er geen klassenfoto's aan de muren hingen in de kantoren of hal op school. ~

In Nederland hangen alle klassenfoto's altijd trots aan de muren van de school. In Bali worden deze foto's simpelweg niet gemaakt. Er is geen budget voor een schoolfotograaf, dus de kinderen en hun ouders hebben nog NOOIT een portret- en klassenfoto ontvangen. Als moeder steekt me dat heel erg, want ook ik bestelde de schoolfoto's altijd. 

Helaas, in Sudaji, Sekumpul en Lemukih is er voor de mensen geen mogelijkheid om een schoolfoto te kopen... en als die er wel zou zijn, dan zijn de mensen te arm om er geld aan uit te geven. Deze mensen leven van het land, doen hun boodschappen in de piepkleine lokale winkeltjes en op de lokale markt. Zou het nou niet mooi zijn deze mensen hun eerste schoolfoto's van hun kinderen te geven?

Voor € 2000,- geven we 650 kinderen en hun ouders iets onbetaalbaars: jaarlijks schoolfoto's. 

Fotograaf Melanie E. Rijkers kan met dit geld 2-3 gesponsorde camera's meenemen en een 6-9 tal fotografen (door Omunity geselecteerde studenten multi media) opleiden.

Help ons lokale fotografen opleiden en 650 kinderen schoolfoto's krijgen met een bijdrage op: IBAN NL21INGB0006544911 Stichting PUUR Zien, t.a.v. 'Bali'. Of gebruik Paypal en stort op info@mery.nl. Bankrekening BIC: INGBNL2A voor stortingen buiten Nederland via internetbankieren.

Alvast heel hartelijk bedankt, ook namens alle kinderen!

Hier vindt u mijn Engelse blog, waarin ik ook constateer dat er ook behoefte is aan Engelse schoolboeken. Deze kunnen gestuurd worden naar: ZanZan van Omunity Bali:

OM UNITY,
BANJAR DUKUH, DESA SUDAJI
KECAMATAN SAWAN
SINGARAJA BULELENG 81171
BALI, INDONESIA

PHONE: +62 81 238 17719

EMAIL: zanzan9@omunitybali.com
www.OmunityBali.com

 Lokale studenten tijdens workshop fotografie, Bali Sudaji

Bali workshop Sudaji, dag 1

Terugkijkend naar een intensieve 10 dagen Bali, staar ik tijdens mijn laatste dag op dit prachtige eiland over de zee naar het oneindige. Ik loop over het Sanur strand, het is warm, maar (nog) niet heel zonnig. Vanochtend tijdens de zonsopgang waren de wolken een feest om te zien, donker, dreigend, maar ook veelbelovend. Is dit mijn toekomst? Met donderwolken op mijn pad het licht volgen? Ik denk terug aan de eerste zonsopgang en besluit: nee. Immers die eerste ochtend kwam de zon op als een perfect rode bal, en weerspiegelde bij laag water zo overweldigend mooi in de zee. De natuur is voor mij nooit meer een angstaanjagende voorbode, hoe donker de wolken ook zijn.

Ik denk verder terug, aan de 2,5 dag dat ik met door drie scholen speciaal geselecteerde multimedia studenten door de rijstvelden banjerde. Wat een feest! En wat een leuke mensen zijn Balinezen toch. Zo bescheiden, dat het weer niet goed voor ze is. Bij aankomst in Omunity hadden de studenten een 'Welcome Melanie' gemaakt met bloemen, zo bijzonder. En na onze eerste zonsondergang wandeling door de rijstvelden rond Sudaji namen de studenten afscheid met vol eerbetoon voor mij. Voor mij! Wie ben ik nu helemaal??
Maar het was inderdaad een feest om met ze door de rijstvelden te lopen. Ik probeerde hen duidelijk te maken dat wanneer zij fotograferen en bloggen enz. ze als ware ambassadeurs van Bali zijn. Helaas was niet elke student het Engels even machtig, op z'n Indonesisch zijn zij Duta Bali. Zo leuk om de gretigheid van de studenten te zien, ze willen zo graag leren maar er zijn haast geen middelen.

Ik probeerde hen duidelijk te maken dat naast een geijkt beeld van een zonsondergang, ze ook verder moeten kijken naar details, meer Miksang denkend. Zij, als Hindu's, hebben vast meer gevoel voor Miksang was mijn redenatie. Maar het blijven jongeren en op mijn vraag 'wat doe je normaal op je vrije zondag?' werd vooral geantwoord dat ze gameden, tv keken en naar het strand gingen met vrienden. Nou, morgen gaan we dus de hele dag ZIEN was mijn antwoord ;) maar dat vonden ze helemaal niet erg.

Op zaterdag hield ik het, na een lange rit van bijna 3 uur door de bergen, na twee uur workshop voor gezien. Meer tijd (en daglicht) was er gewoon niet. Het was een feest weer in Omunity te zijn en om met de groep door de rijstvelden te lopen. Zondag en maandag gingen we o.a. naar de watervallen en een traditioneel huwelijk. Maar daarover meer de volgende keer.

De zon onder zien gaan terwijl je door de rijstvelden loopt... magisch..!

Maar leg de nadruk ook eens op detail en lijnenspel - foto genomen vanaf hetzelfde standpunt

Iets wat een 'lelijk' restant lijkt (de rijst is geoogst) kan door een juiste compositie een hele mooie foto opleveren.

'Postcard pictures kunnen altijd nog!' was een van mijn lessen deze avond. De achtergelaten stok met plastic zak, die gebruikt wordt om vogels mee weg te jagen die de rijst op willen eten, is in dit geval een mooie omlijsting voor de ondergaande zon.
Zo hadden de studenten het nog niet bekeken. Ze komen uit Singaradja, en dat is toch wel een echte stad, en door de rijstvelden liepen ook zij niet vaak. Zo leerden we allemaal wat! Ik probeerde hen te laten inzien dat wat zij heel normaal vinden, wij als niet-Indonesiër, heel bijzonder vinden. Dat ze het alledaagse niet moesten schuwen en zich vooral niet moesten verkijken op het verlangen naar het Westen te willen of de spullen uit het Westen te willen.

'In het Westen zijn we allemaal depressief' zei ik, want we willen alles hebben, en als we dan alles hebben, zijn we weer bang het kwijt te raken. Ik hoop dat die boodschap ook een beetje doorkwam. Ik snap het wel, als je 16 bent wil je rijk en beroemd worden, het liefst in Amerika. Maar wat een armoede! De echte rijkdom ligt voor hun voeten, in hun stad, dorp en natuur. Ik vroeg een Balinese gids eens wat hij nou deed als hij vakantie had, en hij zei dat hij dan naar de bergmeren ging. Of naar zee. Tja, als je al in Bali woont... waarom dan verder weg willen dan Bali?

Schoolfoto's voor de kinderen van Bali

In Sudaji, Sekumpul en Lemukih (Bali, Indonesië) ontmoette ik een groot deel van de 650 schoolkinderen van dit district. Deze kinderen hebben het niet slecht, hun scholen zijn zéér functioneel. Maar daar is meteen alles ook mee gezegd.

Geen overvloed aan speelgoed en schrijf- en andere leermiddelen in de lokalen, gewoon alles simpel. Het is wat het is. Ik dacht meteen: hier zijn er vast geen kinderen met ADHD... hier spelen de kinderen nog met 'niks', klimmen in bomen, doen aan het ouderwetse tollen, hakken hout met scherpe messen/bijlen en fietsen op de smalle straten zonder stoep. 

Uiteraard is er hier en daar een tv of een gameboy te vinden, maar voor het overige...geen computers, internet of andere zaken, laat staan een smartphone!

Ook viel het mij op dat er geen klassenfoto's aan de muren hingen in de kantoren op school. 

Wat blijkt, deze worden simpelweg niet gemaakt. Er is geen budget voor een schoolfotograaf, dus de kinderen en hun ouders hebben nog NOOIT een portret- en klassenfoto ontvangen. Als moeder steekt me dat heel erg, want zelfs al ben ik 'artistiek' fotograaf, de schoolfoto's bestelde ik altijd. (onze jongens zijn inmiddels middelbare scholieren, en ik koester deze foto's nog altijd)

Welke ouder wil dat nou niet? 

Helaas, in Sudaji, Sekumpul en Lemukih is er voor de mensen geen mogelijkheid om een schoolfoto te kopen... en als die er wel zou zijn, dan zijn de mensen te arm om er geld aan uit te geven. Deze mensen leven van het land, doen hun boodschappen in de piepkleine lokale winkeltjes en op de lokale markt. Zou het nou niet mooi zijn deze mensen hun eerste schoolfoto's van hun kinderen te geven?

Voor € 2,30 per kind geven we 650 kinderen en hun ouders iets onbetaalbaars: schoolfoto's. Voor slechts € 2,30 per kind realiseren we meteen ook het begeleiden van een of meer plaatselijke fotografen hierin. U kunt uw bijdrage storten op IBAN NL21INGB0006544911 t.n.v. Kinderen van Bali van Stichting PUUR Zien. BIC: INGBNL2A

Paypal: info@mery.nl, 

of gebruik de handige link van de 1% Club! Hier kunt u gemakkelijk, snel en veilig doneren, o.a. via automatische (eenmalige) machtiging. Steun een lokaal doel, waarbij u zeker weer dat het geld de volle 100% terecht komt daar waar het nodig is. 

Stichting PUUR Zien  - Alvast heel hartelijk bedankt, ook namens alle kinderen!

P.s. Hier mijn Engelse blog, waarin ik ook constateer dat er behoefte is aan (Engelse) schoolboeken.

Blind - het (beeld)verhaal van Gladys

Met een loos en donker oog naar nergens blikken (Baudelaire, Les Fleur du Mal). Bij mijn zoektocht naar 'hoe en wat ziet zij??' heb ik ook gebruik gemaakt van duobeelden. Bij bovenstaande foto hoort: foto.

Gladys, een blinde vrouw uit Breda - mijn onderwerp in de serie Blind - 1995/1996 - analoog, kleinbeeld, zwart/wit

Alleen maar echte mensen.
Ik blikte bij de vorige post al terug op mijn afstudeerproject Beeld, maar naast Beeld ik maakte ook Blind. Blind was een onderzoek naar hoe het is om blind te zijn, voor mij als fotograaf leek me dat het ergste wat je kunt zijn/overkomen. Gladys is al vanaf haar geboorte blind, ze ziet alleen hele vage lichtvlekken, verder niets.
Ik volgde haar gedurende 1995/1996 en uiteindelijk vulde haar foto's 1 wand tijdens de eindexpositie in het atrium van het St. Joost. Naast reportage foto's maakt ik ook een serie dubbelbeelden, waarbij een kleurenfoto de gedachte of het gevoel wat Gladys had bij dat moment uitbeeldde.

Gladys, bedankt, nogmaals, nog steeds. Wat een prachtige vrouw ben je!

Melanie en Gladys

NB: tijdens de expositie nam ik Gladys mee naar de 3D beelden, zodat zij deze ook kon 'zien'. (aan mijn foto's 'zag' ze niets, daarop is niets de voelen) Ik loop al vanaf dit project te denken dat je foto's een reliëf zou moeten kunnen geven, speciaal voor blinden om te kunnen voelen hoe de foto is.

Ik heb t geprobeerd door bariet foto's te bewerken (over te tekenen/door de drukken) maar dat had niet het door mij gewenste resultaat. Ook een foto in bijv. klei namaken werkt niet, je mist dan veel detail.

Maar nu, met de 3D printer!!!! Zou je daar ook foto's 3D mee kunnen uitprinten?!?!? Help, maker/ontwikkelaar/fabrikant, kunnen we niet een keer een testje doen??? Zijn er computerprogramma's die een 2D foto kunnen omzetten in een 3D beeld, of moet het origineel altijd ook 3D zijn?!? #dtv

Mijn geluk

Kijk! Mijn geluk is het thema van de Fotoweek. Mijn geluk is het mogen fotograferen van zóveel mooie mensen, en dat al sinds de Academie! Begonnen met 'Je suis belle,ô mortels! comme un rève de pierre' (uit La Beauté van de Franse dichter Baudelaire) - Ik ben mooi, o stervelingen! als een droom van steen. Als een van mijn afstudeerprojecten maakte ik 'Beeld' en fotografeerde naakte vrouwen, geïnspireerd op de Franse beeldhouwer Auguste Rodin's werken.

Sinds mijn afstuderen in 1996 fotografeerde ik - en sinds 2007 ook Hans van Nunen - nog veel meer naakten (vooral zwangeren), maar daarnaast maken we ook heel veel 'gewone' portretten. Gewone mensen zijn zo mooi! Bij ons geen bizarre styling en complete visagie, maar gewoon, komen zoals je bent, waarbij wij met oog voor detail een mooie portretfoto van je maken.

"Ik ben vanaf nu trots op mijn rode haar" - mailde een dame n.a.v. haar Rood-Op-Rood foto, gemaakt tijdens de eerste roodharigendag in Breda. Die fotosessie bij Electron buiten zal ik nooit meer vergeten! De vibe van meer dan 100 roodharigen die een voor een op de foto kwamen... gekleed in rode kleding en tegen een rode achtergrond. Wat een geluk, zoveel mooie mensen! En die poseerden voor mij?? Wauw... met trots heb ik er dan ook een boek van gemaakt.

De serie 'Beeld' 60x90 tijdens de eindexpositie op het St. Joost. Bariet fotoop frame gespannen:

Ik ben mooi, o stervelingen! als een droom van steen

Medusa - redheaddays 2008

Medusa,

project gefotografeerd door partner Hans van Nunen, tijdens de roodharigendag in Breda in 2008. We wilden het haar als vlammen fotograferen. Pas later verzonnen we de titel Medusa, naar de vrouw met de slangen uit haar hoofd.
Bijzonder om te zien hoe wildvreemden wilden poseren, daar op die natte koopzondag in september 2008. Gelukkig konden we binnen bij VAK (huidige CliB) droog staan en onze setting inclusief lampen maken! Ook had ik een selectie van de Rood-Op-Rood foto's groot opgehangen, want daar was iedereen die niet in ons nieuwsbriefbestand zat wel erg nieuwsgierig naar. Leuk om de reacties te zien, als men zichzelf terugvond aan de muur, dit smaakte naar meer!

We love ginger ♥

Schilderswijk, Den Haag

Schilderswijk Den Haag... 1995... er werden veel sociale woningen gesloopt, er moest nieuwbouw komen! Voordat alles weg was ben ik er een aantal malen met veel plezier gaan fotograferen. Slow journalism, wat toen nog 'documentaire fotografie' heette, is helemaal mijn ding! Analoog gefotografeerd op Tri-X film... mooi tijdsbeeld voor altijd vastgelegd.

In dit soort wijken wonen met recht alleen maar echte mensen!

De directeur

Portret van de directeur van het Chassé Theater Cees Langeveld ca. 2005

Echte mensen: bouwvakkers

Met veel plezier liep ik in 1994-1995 rond op de bouwplaats van het Chassé Theater. Niks geen gedoe met moeilijke aannemers (en gemeente) zoals bij ViaBreda's nieuwe station in Breda, ik ging netjes naar de uitvoerder/hoofd bouwplaats en na het opzetten van de helm kon ik vrij mijn gang gaan.

Sterker nog, 'vrouwke, wil je soms vanuit de kraan foto's maken??' werd me meerdere keren gevraagd. Dus ja, dat wilde ik wel! Geweldig om vér voor het drone tijdperk foto's van bovenaf te kunnen maken, helemaal van zo'n bijzonder gebouw.
Een golvend dak, wie had dat nou ooit eerder gezien in Breda??

Met name de foto's van het half afzijnde dak zijn nu heel speciaal, want die stalen constructie en de openheid met de vele bijzondere doorkijken zien we nooit meer. Ik heb op Flickr ook een album aangemaakt als u meer foto's wilt bekijken.

Chassé Theater in aanbouw, open dak - de staalconstructie is nog te zien - 1994-1995 

Welkom!

Nooit gedacht dat ik na 20 jaar fulltime fotograferen nog een online overzicht/blog van mijn werk zou maken... maar dat is wat 'Alleen maar echte mensen' is.

Een overzicht van bijna 20 jaar alleen maar echte mensen fotograferen.

Huwelijk van Eric & Jessica - 2007 (?)