Bali workshop Sudaji, dag 1

Terugkijkend naar een intensieve 10 dagen Bali, staar ik tijdens mijn laatste dag op dit prachtige eiland over de zee naar het oneindige. Ik loop over het Sanur strand, het is warm, maar (nog) niet heel zonnig. Vanochtend tijdens de zonsopgang waren de wolken een feest om te zien, donker, dreigend, maar ook veelbelovend. Is dit mijn toekomst? Met donderwolken op mijn pad het licht volgen? Ik denk terug aan de eerste zonsopgang en besluit: nee. Immers die eerste ochtend kwam de zon op als een perfect rode bal, en weerspiegelde bij laag water zo overweldigend mooi in de zee. De natuur is voor mij nooit meer een angstaanjagende voorbode, hoe donker de wolken ook zijn.

Ik denk verder terug, aan de 2,5 dag dat ik met door drie scholen speciaal geselecteerde multimedia studenten door de rijstvelden banjerde. Wat een feest! En wat een leuke mensen zijn Balinezen toch. Zo bescheiden, dat het weer niet goed voor ze is. Bij aankomst in Omunity hadden de studenten een 'Welcome Melanie' gemaakt met bloemen, zo bijzonder. En na onze eerste zonsondergang wandeling door de rijstvelden rond Sudaji namen de studenten afscheid met vol eerbetoon voor mij. Voor mij! Wie ben ik nu helemaal??
Maar het was inderdaad een feest om met ze door de rijstvelden te lopen. Ik probeerde hen duidelijk te maken dat wanneer zij fotograferen en bloggen enz. ze als ware ambassadeurs van Bali zijn. Helaas was niet elke student het Engels even machtig, op z'n Indonesisch zijn zij Duta Bali. Zo leuk om de gretigheid van de studenten te zien, ze willen zo graag leren maar er zijn haast geen middelen.

Ik probeerde hen duidelijk te maken dat naast een geijkt beeld van een zonsondergang, ze ook verder moeten kijken naar details, meer Miksang denkend. Zij, als Hindu's, hebben vast meer gevoel voor Miksang was mijn redenatie. Maar het blijven jongeren en op mijn vraag 'wat doe je normaal op je vrije zondag?' werd vooral geantwoord dat ze gameden, tv keken en naar het strand gingen met vrienden. Nou, morgen gaan we dus de hele dag ZIEN was mijn antwoord ;) maar dat vonden ze helemaal niet erg.

Op zaterdag hield ik het, na een lange rit van bijna 3 uur door de bergen, na twee uur workshop voor gezien. Meer tijd (en daglicht) was er gewoon niet. Het was een feest weer in Omunity te zijn en om met de groep door de rijstvelden te lopen. Zondag en maandag gingen we o.a. naar de watervallen en een traditioneel huwelijk. Maar daarover meer de volgende keer.

De zon onder zien gaan terwijl je door de rijstvelden loopt... magisch..!

Maar leg de nadruk ook eens op detail en lijnenspel - foto genomen vanaf hetzelfde standpunt

Iets wat een 'lelijk' restant lijkt (de rijst is geoogst) kan door een juiste compositie een hele mooie foto opleveren.

'Postcard pictures kunnen altijd nog!' was een van mijn lessen deze avond. De achtergelaten stok met plastic zak, die gebruikt wordt om vogels mee weg te jagen die de rijst op willen eten, is in dit geval een mooie omlijsting voor de ondergaande zon.
Zo hadden de studenten het nog niet bekeken. Ze komen uit Singaradja, en dat is toch wel een echte stad, en door de rijstvelden liepen ook zij niet vaak. Zo leerden we allemaal wat! Ik probeerde hen te laten inzien dat wat zij heel normaal vinden, wij als niet-Indonesiër, heel bijzonder vinden. Dat ze het alledaagse niet moesten schuwen en zich vooral niet moesten verkijken op het verlangen naar het Westen te willen of de spullen uit het Westen te willen.

'In het Westen zijn we allemaal depressief' zei ik, want we willen alles hebben, en als we dan alles hebben, zijn we weer bang het kwijt te raken. Ik hoop dat die boodschap ook een beetje doorkwam. Ik snap het wel, als je 16 bent wil je rijk en beroemd worden, het liefst in Amerika. Maar wat een armoede! De echte rijkdom ligt voor hun voeten, in hun stad, dorp en natuur. Ik vroeg een Balinese gids eens wat hij nou deed als hij vakantie had, en hij zei dat hij dan naar de bergmeren ging. Of naar zee. Tja, als je al in Bali woont... waarom dan verder weg willen dan Bali?