Mijn man Hans en ik struinen op een zonnige augustusochtend door de straatjes van Palma stad, de hoofdstad van het Spaanse eiland Mallorca. De Middeleeuws aandoende straatjes zijn zeer fotogeniek en we blijven dan ook foto's maken. De kinderen wilden niet mee en kozen voor het zwembad, hierdoor was er des te meer tijd om overal rustig rond te kijken in ons eigen tempo.
Iedereen herkent het vast wel, dat wanneer je met een fotografie liefhebber op stap gaat, je om de haverklap stil staat omdat deze een mooie foto ziet en wil maken. Jammer genoeg ziet niet iedereen dit als iets moois, we hebben altijd maar haast en willen door, door, door, ook op vakantie. Maar niet vandaag. Beiden zijn we fotograaf en we weten dat we los van elkaar veel plaatjes zullen schieten en ach, wat maakt het uit, het is tenslotte vakantie. We hoeven nergens heen, lopen onze neus achterna.
Per toeval kijk ik een winkeltje binnen wat we passeren, en loop terug. Wat een berg! Boeken! Boeken. En nog eens boeken. Niet te geloven wat een plaatje.
 |
| Ik was er haast aan voorbij gelopen... |
We stappen binnen in een sprookjeswereld van boeken, snuisterijen en kunstobjecten. We zien echter geen winkelier. Voorzichtig lopen we verder, want als je niet oppast gooi je iets om. Overal staan spullen, kunstobjecten, liggen stapels boeken en hangt er van alles aan de muur. Een bonte verzameling. We lopen de smalle gangetjes door, en weten niet zo goed of we nu hard of zacht moeten praten. Er zal toch wel iemand bij deze winkel horen? '4 Floors of English books' stond er op het bordje bij de deur herinner ik me, en we roepen "Hello!" om kenbaar te maken dat we in de winkel staan.
Opeens staat er een imposante man voor ons, die in onvervalst plat Engels roept "Welcome! Welcome to my shop! How may I help you?" Waar komt hij nou weer vandaan? Later begrijpen we dat de winkel inderdaad tot in de kelder doorloopt, en je elkaar gemakkelijk over het hoofd ziet als je door de winkel loopt. Overal nisjes, kieren, openingen en... boeken. Hij stelt zich voor als Rodney Browne, en zegt een beetje verongelijkt als blijkt dat we Nederlands zijn, "Sorry, not many Dutch books." en wijst ons vervolgens op de mogelijkheid om deze op te zoeken, mochten we geïnteresseerd zijn?
We wimpelen zijn hulp af en vragen of we zelf rond mogen kijken en dat mag, "It's too bloody hot to move anyway" horen we Rodney nog zeggen en we kijken elkaar aan. Zo. Vier verdiepingen speurtocht door een boekwinkel, doen of niet doen? Maar we zijn niet echt op zoek naar een boek, en we kijken vooral. Wat is er een hoop te zien in dit winkeltje. Zo klein als het van buiten leek, zo groot is de inhoud in m3.
 |
| Zou er een systeem in zitten? Wij konden het niet ontdekken |
Ik blijf maar foto's maken en Hans zegt, ik loop even naar beneden, want 'in de kelder was ook nog veel te zien' aldus Rodney. Ik ben nog niet klaar met foto's maken van alle leuke details, als Hans weer boven komt met de mededeling "Mel, beneden is niks, veel te benauwd en muf".
Ik zie hier en daar een oude portable airco staan, maar geen van allen werken. Ook ik daal de trappen af om toch een kijkje te nemen, en de muffe oude boekengeur trekt meteen in mijn neus. Poeh, wat een muffe lucht. Ik zie ook geen ramen meer en bedenk me ineens 'als alle muren nu instorten lig ik onder duizenden boeken begraven op Mallorca'... nee, de kelder is niets voor mij en ik ga weer naar boven. Ondertussen is er een vrouw binnen gekomen die met Rodney op zoek gaat naar een boek, beneden. In de kelder. Ik heb het warm en voel me stoffig. Maar nog steeds vind ik om elk hoekje weer een nieuwe foto.
 |
| No bloody Harry Potter! |
Daarna wil Rodney duidelijk zijn verhaal aan ons kwijt, dat de jeugd niet meer leest tegenwoordig en dat hij nooit jongeren in zijn winkel ziet. En zeg vooral niet dat het lijkt alsof je een Harry Potter film bent binnen gestapt, want no way, no bloody Harry Potter in zijn winkel! Al het andere ja, maar géén Harry Potter. Nooit! Ik zei maar niet dat J.K. Rowling honderden, zo niet duizenden jongeren en kinderen aan het lezen heeft gekregen...
Rodhey leeft wat dat betreft echt in zijn winkeltje, in de verleden tijd. Ik vond er een verzameling oorlogsuniformen, foto ansichtkaarten, maar ook elpee's en andere rariteiten. Toch heb ook ik niks gekocht. We hebben al teveel, teveel spullen, teveel alles. Ik neem mee mijn herinneringen aan dit winkeltje en hoop er nog ooit eens terug te komen voor een heus interview. Al kwam ik wel dit
stuk uit 2012 tegen, van een plaatselijke schrijfster.
Tegen ons vertelde Rodney dat hij al jaren op Mallorca woonde, wij dachten dat hij zei vanwege zijn dochter. Misschien is die wel getrouwd met een Spanjaard, wie weet. Maar dankzij zijn inzet heeft Palma stad er een leuke toeristische attractie bij, beter bekend als de Palma Fine Books shop.
 |
| Welcome to my shop, zegt Mr. Rodney Browne |
