Ontmoeting met ongerept Bali

Bamboe huisjes met twee kamers met elk een eigen badkamer - Sudaji, Bali

OMunity

'Ik kan niet wachten om deze mooie beelden met iedereen te delen!' denk ik, terwijl ik in slaap probeer te vallen op het tweepersoonsbed, onder de klamboe. Een ventilator staat zachtjes aan, maar echt nodig heb ik hem niet. De belevenissen van de dag laat ik passeren in mijn hoofd. Achterop de scooter zittend gingen we de huisjes en de mensen in de dorpen langs, bezocht ik in alle vroegte de drukke lokale markt, en klommen mijn gids en geestelijk leider ZanZan en ik de berg op naar de watervallen van Sekumpul. Samen met de boer die ons trots de rijstoogst liet zien, en echte cocosmelk, zó uit de noot serveerde.

Ik lig in mijn bamboe huisje op het terrein van Omunity Resort, te luisteren. Het is erg stil en toch ook weer niet. Je hoort de honden in de wijde omgeving blaffen, die zie je ook veel lopen overdag. Alles loopt los rond, zo ook de vele kippen en hun kuikentjes. Vers vlees, jazeker. Op de lokale markt dan ook enkel een aanbod van vers vlees en verse groenten en kruiden. Wil je biologisch eten? Dan is ben je in landelijke Bali, Sudaji op zijn plek.

Hier in dit ongerepte stukje landelijk Bali groeit de lekkerste rijst van het eiland. 

De drie vers gemaakte maaltijden die ik geserveerd krijg in het Omunity 'resort' zijn ongelooflijk lekker en uitgebreid. Zelfs als je niet van rijst houdt ga je hier overstag. En het is waar; op een ontbijt van rijst, groente en vlees hou je het erg lang uit. Niks geen hongergevoel om 10.00 uur (je staat vaak al om 05.30 uur op) en ik táál niet naar een van mijn grootste 'verslavingen': een stuk (pure) chocolade. Misschien moet ik hier maar gaan wonen. Ik drink alleen maar 'red wood tea', echt een superlekkere organische thee, verfrissend en dorstlessend.

Het is dan ook elke dag tropisch warm, en ik merk dat ik blij ben met een wolk voor de zon. Het zwembad van Omunity is overigens gevuld met bronwater, wat vlakbij uit de bergen komt. Veel tijd om te badderen heb en wil ik niet, ik trek er liever op uit. Zo laat ZanZan me in een dorp vlakbij het nieuwe gemeenschappelijke zwembad in aanbouw zien. Er wordt hard gewerkt om een zwembad te bouwen bij de bronnen, waar men zich nu vaak wast bij gebrek aan luxe badkamer. Dit zwembad is straks ook toegankelijk voor de lokale bevolking, perfect!

ZanZan bij de watervallen

Resort, of toch niet?

Omunity is geen resort zoals de vele anderen, maar een beleving. Oprichter, gids en geestelijk leider ZanZan en zijn vrouw Putu zijn 'Love in action' en dat is wat het is. Eenvoudige bamboe kamers (per twee in een huisje) maar met eigen toilet en douche. Het vers bereide eten wordt met liefde gemaakt en overal om je heen is de tropische natuur te vinden. Het dorp zelf leer je waarderen na een paar wandelingen, en ja, het is even wennen als Westerling, het buitenleven. In onze ogen wellicht armoedig, maar wat een rijkdom, wat een liefde. Laat je oordeel los en je tilt jezelf naar een hoger niveau, zonder oordeel te zijn is het beste wat een Westers mens kan overkomen.

De mensen hebben "niks" en tóch hebben ze alles. Hier is niemand depressief, hooguit moe van een dag hard werken op het land. De boer die ons de watervallen liet zien, en ook zijn vrouw, sjouwt met grote zakken rijst, die men dan vanuit een coöperatie op komt halen op de verzamelplek. Ik hoop zó dat de man een goede prijs krijgt voor zijn rijst. Ik zal er de volgende keer eens naar vragen, hoe dit hier op Bali precies in zijn werk gaat. De reputatie van deze kwaliteitsrijst is ver buiten Bali bekend.

Bali is sowieso niet te vergelijken met de rest van Indonesië, het is een eiland waar men bloemen in het haar draagt en de Hindoe godsdienst aanhangt. (en niet de islam zoals in het overgrote deel van Indonesië) Elke dag offeren de vrouwen 5 keer een speciaal gemaakte 'offering', vaak door de oude vrouwen gemaakt. Heb je zelf geen tijd om een offerande te maken, dan koop je ze bij een van de stalletjes. In deze offerandes zitten bloemen, sigaretten, etenswaren en andere giften voor de goden. Het offeren gebeurt volgens een ritueel en altijd met sarong en sjaal om het middel.

Het is toch echt tijd om te gaan slapen, morgen om 05:30 uur weer op. Wat overigens geen straf is in het mooie Bali! Betoverend, als je de juiste plekken (en stilte) maar weet te vinden. Als je je aanpast aan het Balinese ritme, de natuur en de schoonheid... kom je geheel tot rust, word je rein en super zen. Je hoeft niet te mediteren, de natuur doet dit voor jou. Gewoon (er) zijn is genoeg.

Melanie E. Rijkers

Zin om ongerept Bali te ontmoeten? Van 1 tot 7 oktober organiseert Antonetta Fernandes (Londen, Engeland) samen met mij een 'Weg naar je hart' retraite en fotografie reis.. Maximaal 8 deelnemers, vol = vol! Zijn, Zien, Zen.

Zo Niet Saar

Alleen maar echte mensen
Mijn laatste post van 2014 gaat over het meest echte mens wat ik ken, liever jonge moeder Saar. Als er iemand echt is, is zij het wel. Wat een powervrouw. Maar o, wat is ze ziek. Naast EDS (Ehlers Danlos Syndroom) heeft ze door een herbesmetting en te late behandeling chronische Lyme. Neuro Borreliose fase 3, de meest heftige en pijnlijke vorm van allemaal.

Omdat Saar nooit opgeeft, maak ik nog steeds werk van en voor haar. Met haar. In 2012 kwam eindelijk de diagnose Lyme, maar ik fotografeerde haar al in 2007, toen ze zwanger was van dochter Lissyane. In 2012 kreeg ze zoon Elijah, en fotografeerde ik haar weer. Eenmaal in haar bed en (rol)stoel gekluisterd, heb ik in 2013 een aantal reportages van haar ziek zijn mogen maken. Heftige, maar ook gelukkige momenten. De pijnen die een Lyme patiënt krijgt na de toediening van de antibiotica "M'n hoofd lijkt wel uit elkaar te spatten", als het medicijn haar brein (en de bacteriën) bereikt. Maar ook haar gelukzalige glimlach, als dochterlief in het zwembad hoog van de rand springt, terwijl ze door haar moeder drijvende wordt gehouden in een bungalowpark vlakbij haar huis. Daar kwam de thuiszorg ook, en dus kon ze eindelijk met het hele gezin op vakantie.

In 2014 is helaas niet de omslag gekomen waar we allemaal op hoopten...dat de medicijnen de Lyme eindelijk uit haar lijf banden. Helaas is de Neuro Borreliose er nog steeds en kan ze door haar EDS niet eens meer zelfstandig rechtop zitten. Ook slikken kan ze niet meer, behalve op waterijsjes. Gevoed door meerdere sondes (Jejunostomie & PEG) blijft ze in leven, maar wat voor leven. De sondes tasten haar lichaam verder aan, en zorgen voor veel (extra) pijnen. Lopen kan ze al twee (!) jaar niet meer en nu blijkt dat haar dochter ook EDS heeft... hoeveel meer kan een mens nog verdragen?
Gelukkig vindt Saar kracht in haar kinderen en probeert ze zo goed en kwaad als het kan naar bijvoorbeeld de kerstviering te gaan op school, of vanavond naar het vuurwerk te kijken met de kinderen. Dit zijn 'uitspattingen' voor Saar, terwijl wij er niet eens bij stil staan dat we dit kunnen doen en dit alles 'gewoon' kunnen meemaken met onze kinderen! Vaak moet Saar het daarna meteen met dagen bedrust bekopen...haar lichaam is taai, maar stuk.

Voor Saar en vele anderen hebben mijn man en ik dit jaar Stichting Puur Zien opgericht, om met 'fotografie = therapie' kracht bij te zetten. Zo begon ik de Facebookpagina Zo Niet Saar (ze voelde zich zó niet zichzelf voordat eindelijk de diagnose Lyme kwam) en door hier vooral zelf haar verhaal delen maakte dat ze zelf meer 'vrede' had met haar situatie en leven als chronisch zieke. U kunt hier meelezen en -leven met Saar.

Stichtng PUUR Zien's rekeningnummer om haar te steunen: NL21INGB0006544911 t.a.v. Saar. Er is minstens € 5.000,- nodig om o.a. de keuken in haar aangepaste (!) huis in te richten - ze kan en mag in 2016 eindelijk verhuizen, yes! - en om de niet-vergoede medische middelen en levensreddende anti-biotica te betalen. Namasté, bedankt en een fijne jaarwisseling, ook namens Saar. Dat 2015 u veel geluk, liefde en een goede gezondheid mag brengen!

Saar na de feestdagen... hopelijk verloopt 2015 beter! xMx

Fotografie = Therapie. (januari 2013)
Juli 2013, update door Saar.

Trash The Bride, nogmaals je trouwjurk aan geeft kracht. (er zijn meerdere posts in dat blog over onze trouwjurk fotosessie, á là Trash The Dress, maar dan anders ;)

Saar over Mel, eind maart 2013, pure liefde deelt ze, maar ook haar ellende.

Zo Niet Saar serie 3e geworden in de Portfolio Prijs 2013 van fotoblad P/f en won een Honorable Mention bij de Prix de la Photographie Paris, 2013. Helaas zaten er aan deze awards geen geldprijzen gekoppeld, maar vooral veel eer.

Tijdens zwangerschap van zoon Elijah niet erkende (her)besmetting Lyme opgelopen....

SEE, FEEL, LOVE Omunity Bali

SEE, FEEL, LOVE Omunity by Melanie E. Rijkers | Blurb

Na mijn tweede ontmoeting met Omunity Bali kan ik niet anders zeggen: ik ben verliefd. Verliefd op de echte mensen van Sudaji en omgeving. Puur, oprecht, hard werkende mensen die een zijn met de natuur om hen heen.

Oprichter ZANZAN stichtte Omunity in 2010, en met dit 'resort' probeert hij een brug te slaan tussen kleinschalig toerisme en ecologisch en natuurlijk Bali. Voor $ 80,- per persoon per dag krijg je drie perfecte Balinese, biologische maaltijden, een prima bed en warme douche in een van de bamboe (2-persoons)kamers en heel veel begeleide trips zoals wandelen door de rijstvelden, naar de Sekumpul waterval of in het dorp naar de markt, erbij.

Ik was begin 2013 voor het eerst op deze warme, lieve plek en Omunity stal meteen mijn hart. ZANZAN heeft met zijn vrouw Putu en alle andere betrokkenen een mooie plek neergezet, midden in de ongerepte Balinese natuur. Hier kom je amper een blanke tegen!
Het resort - niet helemaal de juiste naam - is geschikt voor groepen tot ca. 20 personen om te slapen, maar heeft onlangs ook 300 kinderen voorlichting gegeven over gezondheidszorg. De natuur en maatschappijleer zijn zeer belangrijk, en de jeugd van Bali wordt dan ook gewezen op de gevaren van het gebruik van plastic en hoe persoonlijke hygiëne werkt.

Deze bijzondere plek heeft ook plaats voor groeps yoga en meditatie, de Wantilan kan zo vaak als men wil gebruikt worden. Ook is er een zwembad/vijver met lotus betegeling, en in dit bad geen chloor, maar natuurlijk bronwater. Perfecte plek voor een retraîte, je komt er meteen tot rust want er is nauwelijk wifi. Heerlijke stilte, toch zit je midden tussen de (Balinese) mensen.

Ik werd er enorm geïnspireerd en wil dan ook graag de kinderen van Sudaji helpen aan Engelse schoolboeken en schoolfoto's. Zij hebben nog nooit een school- of klassenfoto gehad!? En in Omunity bouwt men een openbare bibliotheek. Ook op de 6 basisscholen (in totaal 650 kinderen) is er ruimte voor boeken, bibliotheken worden momenteel op het schoolterrein gebouwd.

Mijn drie Bali-boeken zullen ook in de bibliotheek van Omunity terecht komen, en mocht u zelf willen kijken naar mijn fotoverhaal: er zijn twee boeken over Sudaji en één van Omunity, ook te koop als e-book.

Schoolfoto's voor de kinderen van Bali

In Sudaji, Sekumpul en Lemukih (Bali, Indonesië) ontmoette ik een groot deel van de 650 schoolkinderen van dit district. Deze kinderen hebben het niet slecht, hun scholen zijn zéér functioneel. Maar daar is meteen alles ook mee gezegd.

Geen overvloed aan speelgoed en schrijf- en andere leermiddelen in de lokalen, gewoon alles simpel. Het is wat het is. Ik dacht meteen: hier zijn er vast geen kinderen met ADHD... hier spelen de kinderen nog met 'niks', klimmen in bomen, doen aan het ouderwetse tollen, hakken hout met scherpe messen/bijlen en fietsen op de smalle straten zonder stoep. 

Uiteraard is er hier en daar een tv of een gameboy te vinden, maar voor het overige...geen computers, internet of andere zaken, laat staan een smartphone!

Ook viel het mij op dat er geen klassenfoto's aan de muren hingen in de kantoren op school. 

Wat blijkt, deze worden simpelweg niet gemaakt. Er is geen budget voor een schoolfotograaf, dus de kinderen en hun ouders hebben nog NOOIT een portret- en klassenfoto ontvangen. Als moeder steekt me dat heel erg, want zelfs al ben ik 'artistiek' fotograaf, de schoolfoto's bestelde ik altijd. (onze jongens zijn inmiddels middelbare scholieren, en ik koester deze foto's nog altijd)

Welke ouder wil dat nou niet? 

Helaas, in Sudaji, Sekumpul en Lemukih is er voor de mensen geen mogelijkheid om een schoolfoto te kopen... en als die er wel zou zijn, dan zijn de mensen te arm om er geld aan uit te geven. Deze mensen leven van het land, doen hun boodschappen in de piepkleine lokale winkeltjes en op de lokale markt. Zou het nou niet mooi zijn deze mensen hun eerste schoolfoto's van hun kinderen te geven?

Voor € 2,30 per kind geven we 650 kinderen en hun ouders iets onbetaalbaars: schoolfoto's. Voor slechts € 2,30 per kind realiseren we meteen ook het begeleiden van een of meer plaatselijke fotografen hierin. U kunt uw bijdrage storten op IBAN NL21INGB0006544911 t.n.v. Kinderen van Bali van Stichting PUUR Zien. BIC: INGBNL2A

Paypal: info@mery.nl, 

of gebruik de handige link van de 1% Club! Hier kunt u gemakkelijk, snel en veilig doneren, o.a. via automatische (eenmalige) machtiging. Steun een lokaal doel, waarbij u zeker weer dat het geld de volle 100% terecht komt daar waar het nodig is. 

Stichting PUUR Zien  - Alvast heel hartelijk bedankt, ook namens alle kinderen!

P.s. Hier mijn Engelse blog, waarin ik ook constateer dat er behoefte is aan (Engelse) schoolboeken.

Bali, I'll be back

Bali, bezoek aan Omunity. Tijdens een van mijn vele werkreizen fotografeerde ik een retraite van een fijne groep vrouwen van allerlei nationaliteiten in Bali. Een hoogtepunt was toch wel het bezoek aan Omunity, een resort om je terug te trekken, maar ook om de bijzonder mooie natuur van Bali te gaan zien in het midden/noorden van het eiland. Je bevindt je letterlijk onder de lokale bevolking, die je met open armen ontvangt.

Spiritueel leider Zanzan probeert een mix te vinden van westerse luxe en introverte Balinese spiritualiteit. Je kunt in Omunity yoga doen, maar ook een trip naar de watervallen maken. Als onderdeel van het 11-daags retraite waren we slechts 1 middag hier, en die tijd was wat mij betreft veel te kort.

Gelukkig komt daar binnenkort verandering in. Onderstaand de echte mensen die ik ontmoette in Bali. Volgens mij wonen daar alleen maar echte mensen!

Zanzan

#ikzieikzie Los Angeles

Blind - het (beeld)verhaal van Gladys

Met een loos en donker oog naar nergens blikken (Baudelaire, Les Fleur du Mal). Bij mijn zoektocht naar 'hoe en wat ziet zij??' heb ik ook gebruik gemaakt van duobeelden. Bij bovenstaande foto hoort: foto.

Gladys, een blinde vrouw uit Breda - mijn onderwerp in de serie Blind - 1995/1996 - analoog, kleinbeeld, zwart/wit

Alleen maar echte mensen.
Ik blikte bij de vorige post al terug op mijn afstudeerproject Beeld, maar naast Beeld ik maakte ook Blind. Blind was een onderzoek naar hoe het is om blind te zijn, voor mij als fotograaf leek me dat het ergste wat je kunt zijn/overkomen. Gladys is al vanaf haar geboorte blind, ze ziet alleen hele vage lichtvlekken, verder niets.
Ik volgde haar gedurende 1995/1996 en uiteindelijk vulde haar foto's 1 wand tijdens de eindexpositie in het atrium van het St. Joost. Naast reportage foto's maakt ik ook een serie dubbelbeelden, waarbij een kleurenfoto de gedachte of het gevoel wat Gladys had bij dat moment uitbeeldde.

Gladys, bedankt, nogmaals, nog steeds. Wat een prachtige vrouw ben je!

Melanie en Gladys

NB: tijdens de expositie nam ik Gladys mee naar de 3D beelden, zodat zij deze ook kon 'zien'. (aan mijn foto's 'zag' ze niets, daarop is niets de voelen) Ik loop al vanaf dit project te denken dat je foto's een reliëf zou moeten kunnen geven, speciaal voor blinden om te kunnen voelen hoe de foto is.

Ik heb t geprobeerd door bariet foto's te bewerken (over te tekenen/door de drukken) maar dat had niet het door mij gewenste resultaat. Ook een foto in bijv. klei namaken werkt niet, je mist dan veel detail.

Maar nu, met de 3D printer!!!! Zou je daar ook foto's 3D mee kunnen uitprinten?!?!? Help, maker/ontwikkelaar/fabrikant, kunnen we niet een keer een testje doen??? Zijn er computerprogramma's die een 2D foto kunnen omzetten in een 3D beeld, of moet het origineel altijd ook 3D zijn?!? #dtv