Doctor
Terwijl ik de foto's bewerk voel ik een grote glimlach op mijn gezicht verschijnen. Promoveren is een serieuze kwestie, ik vond het heel boeiend om daarbij aanwezig te mogen zijn. Het fotograferen gaat haast als vanzelf, ik volg de promovendus en klik.
Misschien komt het door mijn leeftijd, mijn vrouwzijn, mijn eerste keer; ik voel me zowaar trots op deze voor mij onbekende dame en leef al fotograferende echt met haar mee. Dit gevoel herken ik van het maken van trouwfoto's. Je leeft mee met je 'onderwerp'. Het vastleggen van iets heel bijzonders.
Dat je als fotograaf getuige mag zijn van een huwelijk, een geboorte, een naakte bolle buik of in dit geval een promotie tot doctor, de hoogste academische graad die we in Nederland hebben, het maakt wat in me los. Een gevoel van grote dankbaarheid.
Dankbaar dat ik dit mag Zien. Dat ik hier mag Zijn. Dat de wereld nog Hoop kent.
Het Zweetkamertje - hier wacht de promovendus voor de verdediging van het proefschrift |
Er worden serieuze vragen over het onderzoek gesteld aan de promovendus |
Een tik van de hamer als bevestiging |
Dank je wel Doctor Tromp, van harte gefeliciteerd!
Reacties
Een reactie posten