Waarover schrijf ik?
Op zoek naar een nieuwe naam voor dit blog, stuit ik op deze woorden van de Libanees-Amerikaanse schrijver Kahlil Gibran.
‘We shall never understand one another until we reduce the language to seven words.’
(1926, uit: Sand and foam - Wij zullen elkaar nooit begrijpen zolang wij de taal niet tot zeven woorden terugbrengen.) Ook ik begrijp de wereld en de ander vaak niet. Lukt dat in zeven woorden wel? Zeven was altijd al mijn lievelingsgetal. De naam van dit blog was Puur Zien. Puur zien komt vanuit het ‘pure zijn’, in het moment zijn. Even pauze, even stilstaan, even pas op de plaats. Oftewel: een tussenpoos nemen, een pauze, een moment van stilte. Mijn zeven woorden als jouw pauzemoment, jouw tussenpoos.
Zeven woorden
Hier schrijf ik niet over fotografie, maar over de dingen die mij opvallen. Onderwerpen waar ik iets van vind. Die had ik ook nog als titel; ‘Ik vind hier iets van’. Of, ‘Ik vind hier (n)iets van’, waarbij ik als een echte Stoïcijn de wereld bekijk en beschrijf. Ook is ‘Zand en schuim’ - naar Gibran’s Sand and foam - wel mooi. Ik ben niet voor niets naar Kijkduin verhuisd, ik wandel graag langs de zee. Lopend over zand en schuim laat ik al mijn gedachtes los, de zee neemt ze mee. Al schrijf ik daar niet altijd over.
Ik Google nog even verder, zeven woorden blijft rondhangen in mijn hoofd. De zeven laatste woorden van Jezus (feitelijk zeven zinnen uit de evangelies), of De laatste 7 woorden van componist Haydn. En wat zijn de Zeven eerste woorden? Dit klinkt als een mooi verhaal over kinderen en taal. Kortom, ik ben eruit, welkom bij mijn blog Zeven woorden!
Zand en schuim zeven mijn zeven woorden
