donderdag 15 oktober 2015

Sprookjesboekwinkel in Palma de Mallorca

Mijn man Hans en ik struinen op een zonnige augustusochtend door de straatjes van Palma stad, de hoofdstad van het Spaanse eiland Mallorca. De Middeleeuws aandoende straatjes zijn zeer fotogeniek en we blijven dan ook foto's maken. De kinderen wilden niet mee en kozen voor het zwembad, hierdoor was er des te meer tijd om overal rustig rond te kijken in ons eigen tempo.

Iedereen herkent het vast wel, dat wanneer je met een fotografie liefhebber op stap gaat, je om de haverklap stil staat omdat deze een mooie foto ziet en wil maken. Jammer genoeg ziet niet iedereen dit als iets moois, we hebben altijd maar haast en willen door, door, door, ook op vakantie. Maar niet vandaag. Beiden zijn we fotograaf en we weten dat we los van elkaar veel plaatjes zullen schieten en ach, wat maakt het uit, het is tenslotte vakantie. We hoeven nergens heen, lopen onze neus achterna.

Per toeval kijk ik een winkeltje binnen wat we passeren, en loop terug. Wat een berg! Boeken! Boeken. En nog eens boeken. Niet te geloven wat een plaatje.
Vanuit de straat zie je dit.. wat een leuk winkeltje!
Ik was er haast aan voorbij gelopen...
We stappen binnen in een sprookjeswereld van boeken, snuisterijen en kunstobjecten. We zien echter geen winkelier. Voorzichtig lopen we verder, want als je niet oppast gooi je iets om. Overal staan spullen, kunstobjecten, liggen stapels boeken en hangt er van alles aan de muur. Een bonte verzameling. We lopen de smalle gangetjes door, en weten niet zo goed of we nu hard of zacht moeten praten. Er zal toch wel iemand bij deze winkel horen? '4 Floors of English books' stond er op het bordje bij de deur herinner ik me, en we roepen "Hello!" om kenbaar te maken dat we in de winkel staan.

Opeens staat er een imposante man voor ons, die in onvervalst plat Engels roept "Welcome! Welcome to my shop! How may I help you?" Waar komt hij nou weer vandaan? Later begrijpen we dat de winkel inderdaad tot in de kelder doorloopt, en je elkaar gemakkelijk over het hoofd ziet als je door de winkel loopt. Overal nisjes, kieren, openingen en... boeken. Hij stelt zich voor als Rodney Browne, en zegt een beetje verongelijkt als blijkt dat we Nederlands zijn, "Sorry, not many Dutch books." en wijst ons vervolgens op de mogelijkheid om deze op te zoeken, mochten we geïnteresseerd zijn? 

We wimpelen zijn hulp af en vragen of we zelf rond mogen kijken en dat mag, "It's too bloody hot to move anyway" horen we Rodney nog zeggen en we kijken elkaar aan. Zo. Vier verdiepingen speurtocht door een boekwinkel, doen of niet doen? Maar we zijn niet echt op zoek naar een boek, en we kijken vooral. Wat is er een hoop te zien in dit winkeltje. Zo klein als het van buiten leek, zo groot is de inhoud in m3. 
Tientallen zitplaatsen om op je gemak door boeken te neuzen in deze boekwinkel
Zou er een systeem in zitten? Wij konden het niet ontdekken
Ik blijf maar foto's maken en Hans zegt, ik loop even naar beneden, want 'in de kelder was ook nog veel te zien' aldus Rodney. Ik ben nog niet klaar met foto's maken van alle leuke details, als Hans weer boven komt met de mededeling "Mel, beneden is niks, veel te benauwd en muf". 

Ik zie hier en daar een oude portable airco staan, maar geen van allen werken. Ook ik daal de trappen af om toch een kijkje te nemen, en de muffe oude boekengeur trekt meteen in mijn neus. Poeh, wat een muffe lucht. Ik zie ook geen ramen meer en bedenk me ineens 'als alle muren nu instorten lig ik onder duizenden boeken begraven op Mallorca'... nee, de kelder is niets voor mij en ik ga weer naar boven. Ondertussen is er een vrouw binnen gekomen die met Rodney op zoek gaat naar een boek, beneden. In de kelder. Ik heb het warm en voel me stoffig. Maar nog steeds vind ik om elk hoekje weer een nieuwe foto. 

4 verdiepingen Engelse boeken in deze Spaans/Engelse boekhandel
Naast boeken ook veel kunst en andere rariteiten en verzameldingen
Om elke hoek weer een nieuwe lading boeken
Rodney Browne zegt nee tegen Harry Potter
No bloody Harry Potter!
Daarna wil Rodney duidelijk zijn verhaal aan ons kwijt, dat de jeugd niet meer leest tegenwoordig en dat hij nooit jongeren in zijn winkel ziet. En zeg vooral niet dat het lijkt alsof je een Harry Potter film bent binnen gestapt, want no way, no bloody Harry Potter in zijn winkel! Al het andere ja, maar géén Harry Potter. Nooit! Ik zei maar niet dat J.K. Rowling honderden, zo niet duizenden jongeren en kinderen aan het lezen heeft gekregen...

Rodhey leeft wat dat betreft echt in zijn winkeltje, in de verleden tijd. Ik vond er een verzameling oorlogsuniformen, foto ansichtkaarten, maar ook elpee's en andere rariteiten. Toch heb ook ik niks gekocht. We hebben al teveel, teveel spullen, teveel alles. Ik neem mee mijn herinneringen aan dit winkeltje en hoop er nog ooit eens terug te komen voor een heus interview. Al kwam ik wel dit stuk uit 2012 tegen, van een plaatselijke schrijfster. 

Tegen ons vertelde Rodney dat hij al jaren op Mallorca woonde, wij dachten dat hij zei vanwege zijn dochter. Misschien is die wel getrouwd met een Spanjaard, wie weet. Maar dankzij zijn inzet heeft Palma stad er een leuke toeristische attractie bij, beter bekend als de Palma Fine Books shop.
Rodney Browne, August 2015
Welcome to my shop, zegt Mr. Rodney Browne

Bali workshop Sudaji, dag 1

Laatste dag op dit prachtige eiland, starend over de zee op Sanur Beach
Terugkijkend naar een intensieve 10 dagen Bali, staar ik tijdens mijn laatste dag op dit prachtige eiland over de zee naar het oneindige. Ik loop over het Sanur strand, het is warm, maar (nog) niet heel zonnig. Vanochtend tijdens de zonsopgang waren de wolken een feest om te zien, donker, dreigend, maar ook veelbelovend. Is dit mijn toekomst? Met donderwolken op mijn pad het licht volgen? Ik denk terug aan de eerste zonsopgang en besluit: nee. Immers die eerste ochtend kwam de zon op als een perfect rode bal, en weerspiegelde bij laag water zo overweldigend mooi in de zee. De natuur is voor mij nooit meer een angstaanjagende voorbode, hoe donker de wolken ook zijn.

Ik denk verder terug, aan de 2,5 dag dat ik met door drie scholen speciaal geselecteerde multimedia studenten door de rijstvelden banjerde. Wat een feest! En wat een leuke mensen zijn Balinezen toch. Zo bescheiden, dat het weer niet goed voor ze is. Bij aankomst in Omunity hadden de studenten een 'Welcome Melanie' gemaakt met bloemen, zo bijzonder. En na onze eerste zonsondergang wandeling door de rijstvelden rond Sudaji namen de studenten afscheid met vol eerbetoon voor mij. Voor mij! Wie ben ik nu helemaal??
Maar het was inderdaad een feest om met ze door de rijstvelden te lopen. Ik probeerde hen duidelijk te maken dat wanneer zij fotograferen en bloggen enz. ze als ware ambassadeurs van Bali zijn. Helaas was niet elke student het Engels even machtig, op z'n Indonesisch zijn zij Duta Bali. Zo leuk om de gretigheid van de studenten te zien, ze willen zo graag leren maar er zijn haast geen middelen.

Ik probeerde hen duidelijk te maken dat naast een geijkt beeld van een zonsondergang, ze ook verder moeten kijken naar details, meer Miksang denkend. Zij, als Hindu's, hebben vast meer gevoel voor Miksang was mijn redenatie. Maar het blijven jongeren en op mijn vraag 'wat doe je normaal op je vrije zondag?' werd vooral geantwoord dat ze gameden, tv keken en naar het strand gingen met vrienden. Nou, morgen gaan we dus de hele dag ZIEN was mijn antwoord ;) maar dat vonden ze helemaal niet erg.

Op zaterdag hield ik het, na een lange rit van bijna 3 uur door de bergen, na twee uur workshop voor gezien. Meer tijd (en daglicht) was er gewoon niet. Het was een feest weer in Omunity te zijn en om met de groep door de rijstvelden te lopen. Zondag en maandag gingen we o.a. naar de watervallen en een traditioneel huwelijk. Maar daarover meer de volgende keer.
Start of the workshop, instructions
De zon onder zien gaan terwijl je door de rijstvelden loopt... magisch..!
Maar leg de nadruk ook eens op detail en lijnenspel - foto genomen vanaf hetzelfde standpunt
Rice fields of Sudaji area by sunset
Iets wat een 'lelijk' restant lijkt (de rijst is geoogst) kan door een juiste compositie een hele mooie foto opleveren.
'Postcard pictures kunnen altijd nog!' was een van mijn lessen deze avond. De achtergelaten stok met plastic zak, die gebruikt wordt om vogels mee weg te jagen die de rijst op willen eten, is in dit geval een mooie omlijsting voor de ondergaande zon.
Zo hadden de studenten het nog niet bekeken. Ze komen uit Singaradja, en dat is toch wel een echte stad, en door de rijstvelden liepen ook zij niet vaak. Zo leerden we allemaal wat! Ik probeerde hen te laten inzien dat wat zij heel normaal vinden, wij als niet-Indonesiër, heel bijzonder vinden. Dat ze het alledaagse niet moesten schuwen en zich vooral niet moesten verkijken op het verlangen naar het Westen te willen of de spullen uit het Westen te willen.

'In het Westen zijn we allemaal depressief' zei ik, want we willen alles hebben, en als we dan alles hebben, zijn we weer bang het kwijt te raken. Ik hoop dat die boodschap ook een beetje doorkwam. Ik snap het wel, als je 16 bent wil je rijk en beroemd worden, het liefst in Amerika. Maar wat een armoede! De echte rijkdom ligt voor hun voeten, in hun stad, dorp en natuur. Ik vroeg een Balinese gids eens wat hij nou deed als hij vakantie had, en hij zei dat hij dan naar de bergmeren ging. Of naar zee. Tja, als je al in Bali woont... waarom dan verder weg willen dan Bali?
My group of students and me

Warm welcome made by my students, Namaste <3